功成无罪付廷平,借援东朝始得生。
若使当时逢吕后,诛夷又是一韩彭。
飒飒秋风来,衣衾愁未整。莫作闺中寒,且作天涯冷。
发埋空山贩缯客,草中惟弃秦时瑟。樵夫拾置贻乐工,朱徽作弦如墨色。
自从汉曲入铙歌,清庙无人传不得。至今崔嵬声已死,越■春虫闻咒子。
柳衰蝉噪寒烟淡,地迥山遥暮雨收。
宛是昔年秋气味,只添多病与离愁。
蚁梦功名觉即休,驹阴岁月去难留。
伤念不复并三乐,拟古犹堪续四愁。
松下抱琴尘外境,雨余莳药柳边洲。
老来莫问浮生事,醉后同为造物游。
河伯应窥豹管斑,放船秋水不生澜。洋洋得济非无命,题满新诗赵魏间。
病来多日废将迎,试命巾车作此行。稻实满田秋事了,松阴堆径午凉生。
数山见我争倾盖,一水邀人请濯缨。却忆吾庐南浦外,何时得与白鸥盟。
独往知吾事,语离何所求。
故家无别业,残梦下扁舟。
积叶吴宫冷,吟猿顾渚秋。
那能不相待,羁旅负清游。
郭外多佳士,溪南好结庐。
因君爱泉石,令我想风雩。
既有琴书乐,应无世欲拘。
谁能厌朝市,来此共须臾。
人生重离别,况此双鬓蓬。
亭柳非故色,昨夜吹霜风。
临分复携手,野色犹蒙蒙。
愁深转无语,写入潺湲中。
一水分两支,来共高高峰。
出山暂相失,到海终相逢。