春阴晴复阴,因物悟浮生。
杜宇乡心重,杨花世事轻。
知非蘧伯玉,觉是晋渊明。
此意谁人会,骑牛访偶耕。
青山不识我姓字,我亦不识青山名。
飞来白鸟似相识,对我对山三两声。
数舍茅茨簇水涯,傍檐一树早梅花。
年丰便觉村居好,竹裹新添卖酒家。
独步高原上,依依动所思。
无人寻蕙径,落日满江湄。
楚泽晴芳处,秦川晚翠时。
此中兴废事,千古复谁知。
人夸之子得春早,道眼看来春最迟。
万木已悲欲瘦,一花才与水相宜。
乾坤寂寞常如客,今古平章无尽诗。
说著色香犹近俗,丹心祗许伯夷知。
篮舆一路野梅风,午酒濛濛困未松。侧首松梢听晴哢,数峰残雪夕阳中。
五百年间岸谷移,邯郸枕上梦回时。
兔葵燕麦玄都观,好继刘郎旧日诗。
正是园林花木衰,冰姿玉洁出疏篱。
月中瘦影道傍见,江上寒香人不知。
时节惊心非故物,簿书满眼欠新诗。
碧云暮合关山远,拟折琼英寄所思。
忽悔轻抛云水来,便将鹤去指林斋。生涯琴剑外无物,日逐醉吟中遣怀。
旧隐居常因梦到,尘游动是与心乖。送君翻自嗟羁滞,木叶脱时还计偕。
烈士趋死易,黜己下人难。况乃持柄位,而当功名间。
天宝唐中圮,大盗起幽蓟。伐鼓倾中州,意有摧枯易。
桓桓许公远,持节睢阳郡。孤垒扼贼冲,攻急势危窘。
张公何壮哉,雍丘以众来。誓将同忠义,分持虏羹杯。
慷慨二丈夫,感诺明悲吁。对举两手起,力与扶中区。
空郊乘垝垣,赋锋四周攒。万夫齐一心,就死无悔颜。
夫岂威令使,化公心如丹。兵尽粮饷绝,重围气逾烈。
龙枯无一勺,虎腾坠穷穴。帐下万金士,霁云特雄杰。
乞师贺兰府,啮指如枯檗。七日哭秦庭,何谢楚臣节。
邻藩救不来,呱呱守埤哀。天胡不我吊,竟使孤城摧。
沈痛数忠良,委骨鲸与豺。王师遂破贼,天王归京国。
持久全江淮,实由二公力。遗烈在宋人,食公河之津。
我闻唐天子,命远守宋民。张公何为者,单车投远舍。
开门授之柄,引己出其下。张公仁且英,节义无与程。
但初无睢阳,此功将安成。顾岂沮大节,而下张公名。
意欲觉后来,知人为贤明。