白白野云暮,青青阶草春。小亭閒日月,谁问著书人。
虬髯丈夫乘铁骢,自言征战老云中。凭陵仗剑出门去,原上枯桑鸣朔风。
松桂兔园秋,谁从帝子游。清风闻玉笛,夜月见琼楼。
旅雁复南下,官河长北流。应怀谢庄赋,吾意老沧洲。
青竹竿头一钓丝,高风应与子陵期。夜深醉卧秋江上,梦绕芦花明月知。
隔林咿轧来渔舠,白鹭背人飞不高。却讶衡漳一夜雨,几家村落生秋涛。
塞草游驹犊,边城夜不关。健儿心亦礼,老将没于閒。
岂见兵符走,唯闻象贡还。从兹徐绩比,不得冢前山。
仙经著灵药,兹品上不刊。
服之岁月久,衰羸反童颜。
岩居有幽子,乘时劚苍山。
溪泉濯之洁,秋阳暴而乾。
九蒸达晨夜,候火不敢安。
持之落城市,谁复著眼看。
富贵异所嗜,口腹穷甘酸。
贫贱固不暇,锥刀乃其干。
坐使至灵物,委弃同草菅。
惟君冲旷士,敦然守高间。
食之易为力,天和中自完。
故以此为馈,其容几一箪。
报我三百言,浩浩驰波澜。
何以喻珍重,如获不死丹。
方当烦燠时,把玩毛骨寒。
他年灵气成,与子骖双莺。
相别相逢似转轮,迹虽辽远意常亲。美羹旧手钦元老,盐菜诚心待故人。
密竹环波宁受暑,残花映叶尚留春。逍遥竟日闻嘉话,时节方知自有因。
谁将缺陷句彻名流,勾引春风入笔头。
廊庙喜登端士用,田园盍为故人谋。
曾芳草外思淮中,应海棠边念蜀游。
细雨挑灯成朗诵,剧谈如共峡江舟。
五年安出处,斯道系污隆。
血指笑余子,头颅老此公。
屋梁悬落月,花卉带香风。
生气镇长在,大江流不穷。