苍峰落日微,白鹤秋风远。
客路入疏钟,田家背山阪。
孤烟桑柘寒,归鸟茅茨晚。
欲觅紫芝翁,山深白云满。
多病西风客,空堂独夜愁。
灯残江上雨,木落岭南秋。
黄卷知何用,丹砂不易求。
君恩无补报,怅望惜淹留。
半间屋抵斗来大,一个身同山样高。
侧坐斜眠俱不得,烦君除去一牛毛。
梅倚幽岩顶,花开碧藓枝。
了无脂粉态,惟有雪霜姿。
一点香清过,千年树倔奇。
和羹风味在,那许浪题诗。
秋风团扇情,夜雨长门意。高鸟既已逝,前鱼自当弃。
贱妾白头吟,知君怀异心。祗知茂陵女,不忆临邛琴。
松风一道作秋声,阅尽山僧相送迎。
佛法西来随处见,梅花老去为谁清。
亦知身是客中客,试问朝来晴未晴。
一笑大雄山下路,幽人携手每同行。
孤客思家坐似瘖,溪风吹树为悲吟。溪中流水深千尺,未抵慈亲忆子心。
溪外青山山外村,数间茅屋掩柴门。
青裙灶下偷窥客,白发堂中笑弄孙。
乞火煮茶烧圭锉,隔篱贳酒举匏尊。
梅花不解留人住,山路归来已夕昏。
君不见上公之鼎烹养牛,高足巨耳谁与俦。
又不见便便瓦釜煮黄独,媚此枵然转雷腹。
养牛大嚼良快意,老儒那月王侯鼻。
黄独饱火正可怜,自捉长才宁用钱。
太希先,阿坰赠君北湖歙州钵,
天遣吾人个中活。撑肠等取一生足,
养牛何曾异黄独。要须以铁为脊梁,
才可提渠示诸方。应笑连床并头颅,
五更戢戢听木鱼。太希先,
尔时勿作随堂解,真是穷年粥饭债。
羁臣白发无住著,瀹腐舂陈俱未错。
客来摩挲浑不嗔,慎勿角吾红麒麟。
南徐祖令侬自知,雪打西庵尝豆糜。
云疏日薄九秋深,故国悬知咏稿砧。试拂青萍怜气在,更携绿绮觉尘侵。
浮家泛宅三年梦,临水登山万里心。小骑羡君盘谷去,肯如思越费清吟。