僧院城南僻,禅林夜见分。观心方有悟,演法似无闻。
灯影欺微月,帘阴护宿云。偶因来问竹,况得此逢君。
洞门九锁是天关,出世那知在世间。
行客冲烟排洞户,主人失足到人寰。
饱餐蔬笋弃朝暮,便与孤云结往还。
因为群仙作家主,却应我到胜君闲。
县小才疏政未成,披衣冲瘴听鸡鸣。向来啸傲知多暇,老去驱驰敢自宁。
有物解将王路塞,何人填得宦途平。拙谋果是因微禄,好傍吴田晏起耕。
陇头多嘉树,君持作梁柱。清晨覆宾相,白日抱歌舞。
哀哉北邙麓,日日听人哭。
舍人清真同右军,金銮退直谢鸡群。千金不肯卖一叶,今日凤毛留赠君。
武陵何处访仙乡,古观云根路已荒。细草拥坛人迹绝,
落花沈涧水流香。山深有雨寒犹在,松老无风韵亦长。
全觉此身离俗境,玄机亦可照迷方。
君家双美姬,善歌工筝人莫知。轧用蜀竹弦楚丝,
清哇宛转声相随。夜静酒阑佳月前,高张水引何渊渊。
美人矜名曲不误,蹙响时时如迸泉。赵琴素所嘉,
齐讴世称绝。筝歌一动凡音辍,凝弦且莫停金罍。
淫声已阕雅声来,游鱼噞喁鹤裴回。主人高情始为开,
高情放浪出常格。偶世有名道无迹,勋业先登上将科。
文章已冠诸人籍。每笑石崇无道情,轻身重色祸亦成。
君有佳人当禅伴,于中不废学无生。爱君天然性寡欲,
家贫禄薄常知足。谪官无愠如古人,交道忘言比前躅。
不意全家万里来,湖中再见春山绿。吴兴公舍幽且闲,
何妨寄隐在其间。时议名齐谢太傅,更看携妓似东山。
醉梦发于真性,醒狂或者矫情。
左相饮如川吸,龙图笑比河清。