凉飙荡平野,远送宾鸿翔。
萧萧西北来,草木忽变黄。
不惜草木衰,寒入客子裳。
晓窗凋鬓影,夜堂摇烛光。
值此素节宴,令人怀故乡。
援琴赋将归,苦雨菊有芳。
盼望扫积阴,下土见太阳。
明当吹羽翰,高飞戾穹苍。
可怪人心常不足,岂知稳处是安宁。连日江行虽是缓,却无狂吹阻扬舲。
草木衰残意,关河离别情。
秋风已如此,况复更论兵。
扁舟已向东风转,匹马何人更向西。那似樵云松下望,半间茆屋枕清溪。
青山绿水从人爱,野鹤孤云与我同。所适不须论丑好,相逢漫尔说英雄。
乐游花木萧萧雨,梓泽亭台澹澹风。兴废故无今昔异,几回搔首月明中。
二月江亭野色明,杨花飞散雪盈盈。盐烟半入海气白,风雨忽来溪树鸣。
离思厌听孤燕语,客情无奈乱山青。明朝又上长安道,却望咸阳旧帝京。
四月八日风雨歇,放翁宅前湖水高。典衣沽酒亦足醉,骑马看花徒尔劳。
海国尚闻歌蔓草,山陵谁与荐樱桃?元龙本是无能者,后世谩称湖海豪。
桑田沧海事沈沈,慨慷谁能论今古?刖足卞和因献玉,然脐董卓岂无金?虽求知己终难合,差立功名错用心。
老子胸中颇明白,只怜华发不胜簪。
山人底事缚微官,来对阑干首蓿盘。匣印少开经雨涩,箧衣多敝入秋寒。
劳生沙漠随征毂,入梦江湖有钓竿。歌罢中庭待明发,起看星汉正漫漫。
月姊应吞怨,无人写所思。柔情将绰态,须是破瓜时。