昨日痴坐庾公楼,今晨祇过桑落洲。连朝巨浪高似屋,万斛大舸轻于鸥。
青山两岸不可画,绿酒一尊能解忧。行年五十倦頫仰,愁见京尘扑马头。
风刀雪箭三冬苦,当恤贫儿。身上无衣。口里无餐常抱饥。
忒孤恓。人人正好修功德,当起慈悲。拯溺扶危。设粥都来百日期。
立仙梯。
念身破旧如茅舍,雨渍风掀。惹火招烟。鼠□蛇钻柱脚偏。
悉牢坚。遇师变作银霞洞,修整云轩。悬挂珠帘。赏玩光明不夜天。
决成仙。
彭城兄弟皆官样,富贵之家。酷好荣华。未解回心悟落花。
路途差。吾亲若肯搜玄理,别有生涯。炉炼丹砂。大药烧成迸彩霞。
泛仙槎。
信马隋城下,行春访旧传。楼台在何处,瓦砾半耕田。
远籁悲笳咽,馀花坠靥圆。只留荒侈迹,千古监青编。
寒食郊园此会稀,吏民随意赏芳菲。樽前有乐人还去,墙外无花蝶乱飞。
众里鞦韆应是騃,岸边鸥鸟却忘机。黄昏易觉春醪散,细雨迎风洒西归。
北走南征象我曹,天涯迢递翼应劳。似悲边雪音犹苦,
初背岳云行未高。月岛聚栖防暗缴,风滩斜起避惊涛。
时人不问随阳意,空拾栏边翡翠毛。
枉渚映寒林,野航飞鸟急。不见康乐侯,衡门烟际入。
往者金华公,赐环僰道归。笋舆过柴桑,彷徨有馀悲。
荒庭尚如旧,物色人事非。寒风起虚林,木叶无复遗。
榛丛傲霜菊,讵肯相因依。二事堕渺茫,兹理未易推。
适堪作废朝,总芳俱不衰。当有旷达人,橐金烦一挥。
阴山萧萧木叶黄,胡儿马健弓力强。
铁衣万骑向北去,仰看鸿雁皆南翔。
身在边头家万里,鸣咽悲笳壮心死。
功成归取汉爵侯,战败没为边地鬼。
团团霜月悬中天,闺中少妇私自怜。
捐躯许国丈夫事,莫恨不如霜月圆。