结绳时远,众口喁噞。载声于腕,墨深管铦。陷文不顾,甘谀乐疢,讳疾忘砭。
谁能响迩,或恐扬燖。宜彼金人,铭背三缄。
天河皎皎流清澈,白云片片横霄闑。是云非云动远华,以色为空空似涅。
空天漻泬自高浮,挹斗扬箕时并揭。玉龙开影乍双垂,帝子临津初罢辙。
虚劳鹊羽漫多填,颇怪机丝堪近缀。九野平分二气绳,如断复联疑肪截。
千年几见问津人,万里空思玄圃穴。玄圃之山百泓飞,汇而为海四河别。
惟有白河向东南,天波亦使中原洁。凭兹洁意俟三秋,秋天返照光如雪。
河源自此不须穷,耳目之前星宿列。幽含明吐已昭昭,上下同流那可竭。
年来频向石泉窥,遁迹开幽始在斯。窈谷如从天地剖,飞流独见雨风吹。
交襟潋滟分千叠,满目菁华寄一枝。山不必高名自我,名山那许俗人知。
相望在云中,流光依汉表。孤心屡自危,远意凭飞鸟。
霄音甫一闻,窗日来初皎。岂惟列岫昭,亦令幽岩皦。
物象起空庭,分晖及静窈。偶因诵读馀,倚照观清晓。
不畏简编烦,独羞丹汗少。良由时世殊,亦值贞元扰。
骚歌不足言,诗易同忧悄。置书忘食事,感叹何时了。
屐齿门前静,閒庭任绿苔。冷风和窍出,疏月向窗开。
水脉池中活,云根屋上栽。吾庐终吾爱,不足外人来。
古今荡荡入相思,古不休,今不休。我生其时,何日自繇,转眼白头。
节序肯饶人,云物何悠悠。秋虫暮入耳,霜鸿朝入视。
蹀躞步郊原,愁坐不能起。
披衣眺听秋已极,野意川心俱黯默。回风作意启晨熹,万象凄其感秋力。
远树参差翠欲浮,前峰一带光如拭。数行白鹭横青湖,几个征鸿收倦翼。
上下徘徊露霭中,弱缆欹斜疑相即。举头忽见众冥冥,自愧劳人机未息。
会当洗心向石泉,开怀露膈平胸臆。即见随缘付眼前,我自忘情物自得。
岩壑萧条世岂争,烟霞廓落人谁逼。偶书此意问秋云,秋云片片生遥色。
清溪含素秋,荡漾令人愁。如何碧山色,萧条对此流。
霜叶飞斜照,疏烟萦晚洲。坐对兰馨远,兼叹桂枝樛。
沿芳空有怨,攀援未能留。伤心榛棘满,丛薄共回揫。
虽分苍与翠,莽没非所求。日暮不自聊,蟪蛄鸣啾啾。
雨中遥忆梅花落,梦里时教玉艳分。东阁数枝愁水部,空庭一片懊参军。
为尔咨嗟长独立,馀香远迩风前入。气味偏依冷韵留,精神转令寒芬袭。
寒芬冷韵逐谁飞,银缸金鼎耀霜帏。满面红妆相对出,谁怜白雪少光辉。
以兹感叹为花泣,寄语阳春花下集。取实和羹自有时,花落花开毋太急。
三月莺花处处鲜,山居风物更幽妍。閒来结伴溪桥外,共坐厓头看瀑泉。