云路转高寒,秋空入大观。石从云汉取,树傍白榆看。
忘语天休问,斋心露可餐。不因游象外,那解出尘难。
文竹走马自天明,主人倒屣争相迎。广堂重席出俎豆,未交一面先含情。
传来古调何太清,谁能为此天籁鸣。东廓丈人留希声,我亦舞雩咏归士。
感此欲作相思行,人生役役苦何事。昨日金石今蓬萍,君知惜时胜惜名,名利可还君莫撄。
便合诛茅隐旧陂,乱来吾里独熙熙。
年丰禾黍侵山上,地僻极松傍涧欹。
涉世有求俱瓮算,归田得计莫狐疑。
竹林杖屦从兹始,二阮风流傥可追。
惊沙惨淡连云起,曳杖悲歌行复止。
春城是处闻鼓鼙,好风依旧开桃李。
对花惆怅忽逢君,把酒无欢如啜水。
六年丧乱两相见,世路艰难嗟若此。
江边盗贼真游魂,挟虏声援图并吞。
金陵失守数骑入,会稽移跸千官奔。
只今州县多阻绝,消息时听行路说。
百川背海欲西流,八柱搘天愁更折。
苻坚陈乱丘山摧。夜闻鹤唳犹惊猜。
莫轻赤壁一炬火,曹瞒气焰随飞灰。
功名邂逅有快意,岂在今日无人哉。
天方稔祸祠豪杰,故遣君辈多沈埋。
亦知兴衰运有极,天时一半因人力。
男儿遇事不作难,看君赤手排荆棘。
空原悲风吹苜蓿,胡儿饮马桑乾曲。
谁家女子在氇城,呜呜夜看星河哭。
黄金为闺主为宇,平生不出人稀睹。
父怜母惜呼小名,择对华门未轻许。
干戈漂荡身如寄,绿鬓朱颜反为累。
朝从猎骑草边游,暮逐戎王沙上醉。
西邻小姑亦被虏,贫贱思家心更苦。
随身只有嫁时衣,生死同为泉下土。
出门有路归无期,不归长愁归亦悲。
女身如弱难自主,壮士从姑不如女。
长春殿古生荆荟,犹有前朝遗物在。
锦囊珍重出玄圭,双虬刻作蜿蜒态。
枯皮剥制弄几刓,断玦精坚磨不杀。
吾闻李氏据江左,文彩风流高一代。
当时好玩不独此,器用往往穷奢汰。
徵工选技填御府,不惜千金为赏赍。
治兵唐推英卫精,治民汉许龚黄最。
惜哉取士不知术,妙手独得庭邽辈。
真主驱驰八极中,荒王逸乐孤城内。
汗青得失更谁论,尤物竞为人宝爱。
嗟余视此真粪土,事有至微犹足戒。
投文欲往吊江流,幽魂未泯应惭悔。
紫微谈道渺无津,逸步飘然叹绝尘。
但向函关迎老子,不知郑圃有真人。
数丝雪发神弥莹,一点金花意自春。
莫谓余衰难语此,胸中勇气尚轮囷。
乐游原近少陵原,芳草萋萋接远天。惆怅慈颜无复见,不禁双泪一潸然。
美人迢迢在何处,千里关山渺云树。当时贻我珊瑚钩,箧笥珍藏宛如故。
晶光㶷耀众目惊,千金价直原非轻。美人美人不可见,侧身东望难为情。
莫道予乡鄙,斯文不稍孤。清风凭调遣,寒砚自耕锄。
橐笔家为客,倾情酒满觚。共期春浩荡,碧雨涨鄱湖。