荣县赵御史,告哀丧其兄。弟兄过七十,相爱犹孩婴。
此世真恶世,此事嗟谁能?忆昔光绪中,天地多青蝇。
御史立朝端,轰轰有直声。文字绝雄丽,才华极飞腾。
公卿徒侧目,亲贵谁敢撄?府君方力农,所居近县城。
安知御史贵,惟念手足情。食贫久习苦,五十衣不缯。
亡何世翻覆,山河随倾崩。御史能自归,殊非衣锦荣。
解衣衣吾弟,推食食同生。吾弟乃贵人,岂逐恶子行。
吾弟乃贤人,岂避群盗憎。世途从万变,元气留家庭。
御史怀才雄,无用久见轻。一读告哀辞,使我涕泗零。
丧耻而趋时,知免赖神明。守死幸自信,白日非幽冥。
华人无贵贱,诪张喜为幻。此技欲何施,反遭彼族嫚。
吾友虽多贤,刚者亦罕见。南萨与北郭,二子我所惮。
秋屏实劲特,骨立肤不曼。浊河方滔天,伏济清自贯。
骄胡不敢轻,安用赖舌战。大官习兰阇,谄敌必笑面。
此谄彼亦骄,吁嗟谁好汉!
天开辽东湾,海献胡芦岛。通塞岂有数,营此恨不早。
何来海上客,负手睨苍昊。驱车涉惊潮,蹑屐下峰杪。
舞鸥翩相迎,击浪忽群矫。水母大如轮,拦视旋弃掉。
冈峦纷离合,酾海作数道。西北如列屏,开场对浩渺。
千载置不顾,得之出意表。长堤截怒涛,可使变城堡。
预期十年后,楼观郁相抱。层冰虽触天,到此荡如扫。
向夕云密布,疏雨凉袅袅。宵深梦一觉,吼啸颇相搅。
开门月未坠,飞雪捲秋缟。群山正弄影,倒浸参与。
洛神疑欲出,绝世凌缥缈。清寒不可当,仙骨嗟已老。
救时独悲愤,后著苦难好。却思归楼中,酣眠直至晓。
起草当年汉署才,毗陵尺素为谁来。山中鸿雁三秋色,江上浮云万里台。
总是风尘淹伏枕,空将日月老衔杯。清时仲蔚非无意,谢客蓬蒿更不开。
莫道渔樵计已安,主恩堪为一弹冠。足知上国群公疏,犹作中原二子看。
虎观迥连嵩少起,龙门高倚大江寒。与君聊玩人间世,明日抽簪未是难。
如何梅发后,更忆故园春。海上多归梦,天涯一病人。
世情元惨淡,宦迹好逡巡。莫作鸿冥客,青云未可亲。
萧萧山上草,悠悠山下道。长城一何长,远望多悲伤。
远望不如归,游子日依依。依依复累累,涕泣当为谁。
高台知天风,鸿雁知天霜。欲媚更无人,欲去更彷徨。
浮云西北来,我马顾之鸣。愿附尺素书,迢迢东南行。
浮云不可托,素书不可成。十年违室家,安知即平生。
白云同署客,相念意悠哉。交道萧朱失,文章屈宋来。
风尘还傲吏,案牍岂时才。不见黄金骏,秋高蓟北台。
共讶宵来雨打篷,深忧舴艋困途穷。诘朝忽喜东方好,大地曈曈青满空。
桑梓常留念,蹉蛇今始还。行行减客路,望望近家山。
胶漆故人谊,风霜游子颜。何能谢尘鞅,高卧白云閒。