雕轩画室吴僧居,花草禽鱼屏面集。
岂如萧爽大士堂,雪山数尺平头立。
满斋虚白已自生,隔坐纷华不容入。
霜毫一扫都无痕,独有淋漓粉光湿。
好丹世上空纭纭,趣与师同百无十。
常时吟客惟我来,共爱此屏微静翕。
目睛难驻手试扪,指下琉璃无寸涩。
愿乘醉笔留几行,为写高僧白云什。
晚风吹雨过西畴,恻恻轻寒似早秋。
燕乳鸠鸣春又老,可堪芳草唤人愁。
曲沟流水绿蜿蜒,正值春风上巳天。
不是永和东道主,一觞亦复会群贤。
蚕眠金字迹煇煌,盥手临池细炷香。谁令女人偏好善,有情皇帝李三郎。
郴阳叨预校群英,二十年来一梦惊。往日下帷搜俊异,见君落笔已纵横。
才高固可万人敌,志大欲图千佛名。谁念先生今老矣,披蓑倚杖看岩耕。
王郎身如椰子大,胸蟠万卷犹能载。少年著足名利场,归来卜筑红尘外。
太虚为室月为烛,四海诸公常所会。穷阎陋室天下贵,驽奴丰车多覆败。
坐收浮念得此生,如鍊真金岂常坏。是中本自无亏成,坏与不坏亦何在。
请君直下赋一言,要识所存当默解。
画如禅有派,此派自公麟。试我银丝发,幻渠金色身。
淡无脂粉气,清与雪霜邻。具眼须珍惜,休将示俗人。
谁见匡庐百叠苍,轺车八月下浔阳。天开画障芙蓉出,风约银河瀑布长。
秀色从来堪揽结,壮游还待发文章。因君忽动江湖兴,便儗东林问草堂。
蓟门秋风天早寒,潞河生波杨柳残。沙尘吹衣日色薄,仙郎九月辞长安。
长安东下浮官舸,去去心驰大江左。人情往往计南北,委顺知君无不可。
忆我前年入国门,连珂接佩多乡人。岂无同朝欢,不及同乡美。
萧条逆旅中,吴音更堪喜。宦辙羁人不得齐,一朝散去各东西。
向来坐客日以减,子行更使吾惋悽。何如重为交游惜,再世通家非一日。
况也葭莩添姻戚,人生得意无南北。我漫惜君君自适。
建业江山天下奇,圣皇昔此开鸿基。穹宫杰构比丰镐,列职分曹同保釐。
百年形胜真雄壮,奕叶名家更清畅。画省雍容如列仙,簿书萧散清而閒。
坐曹读书百不关,有时骑马看钟山。
杖头驴背又微吟,君出深山我入林。邂逅不须交一语,春来花鸟总关心。