临水疏篱短,浮桥小径通。马嘶凉市渡,舟泊柳亭风。
带笛归村牧,和烟卷钓筒。依依云岭树,一片夕阳红。
听得东风急,吹乾小迳泥。
雨多花放早,水满燕飞低。
贫女不知纬,幽人只此栖。
依依怀去岁,摘茗白坛西。
白发青衫故倦游,何人能办钓鳌钩。
却逢大士开青眼,现出茶花五百瓯。
小亭夜坐涤炎蒸,顿觉风清趣已成。
数点流萤亭外度,儿童戏逐月边星。
自笑冯唐老示侯,短衣匹马异乡游。
卧闻破屋萧萧雨,坐听西风叶叶秋。
邺下已非公干在,周南徒叹子长留。
丈夫盖世英雄气,肯学世间儿女愁。
桐荫下芦帘,凉亭生清樾。徙倚傍前村,乱蝉鸣不歇。
丛树低远天,山影青一发。原草醉夕阳,归鸟旋林没。
行歌独去来,坐上东山月。
割少诙谐语,分均宰制功。
灵只依古树,醉叟泥村童。
万里开耕稼,三时顺雨风。
行春从此乐,著意酒杯中。
浊涧回湍激,青烟弄晚晖。
缘随春酒熟,分与故山违。
社鼓喧林莽,孤城隐翠微。
山花羞未发,燕子喜先归。
竹里山堂午后开,樱桃酒热客频来。社中人少宜添燕,春半花多总让梅。
昼静棋声连竹响,香残云缕绕床回。尘缘已绝闲无事,抱瓮疏畦手自栽。
枫树林边雨脚斜,儿童祈赛竟喧哗。
鸡豚上戊家家酒,莺燕东风处处花。
野径归时扶醉客,丛祠祭罢集神鸦。
濒湖生意伤多潦,预祝汗邪载满车。