我怀苏子瞻,白发谪岭南。当时梅花有佳句,至今清气遗江潭。
江南见耳孙,气貌殊不凡。平生不识耕与蚕,经史六艺俱沉酣。
昔年横经坐太学,壁水浩荡恩波涵。高堂忽念垂鹤发,丹陛一夕辞朝簪。
归来结屋依苍岩,白日对客惟清谈。我家茅屋深烟岚,门前绿树垂黄柑。
徵书一夕下岩穴,长江万里随风帆。云根黄独如斗大,十年无梦携长镵。
读君新诗如梦觉,令我一唱叹者三。逋仙旧居偶一过,夜雨苍苔荒石龛。
南枝久己化荆棘,缟衣无复来毵毵。我方束书上京国,百拙自叹无一堪。
长途两脚倦行役,黄尘扑面羞青衫。明年傥遂归田约,白首相见期无惭。
邂逅旧惭无半面,追随今恨只三旬。高才锋颖凌长剑,和气舒迟压九春。
百里莫言犹偪仄,三年亦可薄经纶。古丹应有遗方在,好使灵功被此民。
树头啼鸟唤眠觉,无数柳绵飞入袍。
乱花绕屋水光动,碧虹漏窗春日高。
乳雀趁飞玉蛱蝶,娇鸦啄落金樱桃。
倚栏正欲破閒闷,听得酒声鸣小槽。
往年醉倒先生家,今寄绿洒沧海涯。
此酒到时春已晚,犹应趁得赏残花。
梅爱山傍水际栽,非因弱柳近章台。
重重叶叶花依旧,岁岁年年客又来。
淮甸西头寻禹迹,维州硖石见辀暾。石从厚地分双壁,峰合遥天注一门。
洞泊雨添波浪涌,川陂云接树林昏。会脩故垒防津要,不使奸雄事并吞。
此身三十九年非,高论逡巡已少卑。未解营生穷似虱,不堪作吏钝如椎。
春光烂熳然心火,愁绪牵连织鬓丝。却羡耦耕人最乐,只应沮溺是吾师。
自与莺为地,不教花作媒。细应和雨断,轻只爱风裁。好拂锦步障,莫遮铜雀台。灞陵千万树,日暮别离回。
鸟在林梢脚底看,夕阳无际戍烟残。冻开河水奔浑急,
雪洗条山错落寒。始为一名抛故国,近因多难怕长安。
祖鞭掉折徒为尔,赢得云溪负钓竿。
染亦不可成,画亦不可得。苌弘未死时,应无此颜色。