摧折不自守,秋风吹若何。
暂时花戴雪,几处叶沉波。
体弱春风早,丛长夜露多。
江湖后摇落,亦恐岁蹉(cuō)跎(tuó)。
蒹葭面对摧残不能够保全自我,又被瑟瑟秋风吹着该怎么办。
只是在极短的时间里盛开花朵,很快叶子就会沉入水中。
在形体柔弱的时候春风拂过都嫌来得早,在生长成密丛时夜里的寒露又多了。
即使衰败后花叶摇落,还担心岁月虚度。
摧折:摧残折断。自守:保卫自己,坚守自我。若何:怎么办。《新唐书》有“诏不许,若何?”
花戴雪:暗指花开。芦苇花为灰白之色,花开如同顶着白雪。
蹉跎:失意,虚度光阴。江湖后摇落:此处江湖引申为退隐。
汝何者物,小而轻盈,妁约悠扬。朋从寡畏,缃衣绀裳。
或翠其衿,或朱而黄。嬉戏长莪,窈窕水旁。餐膏浴滋,饮露吞香。
才不我知,谋宁自臧。儿童朴美,姬媵怜伤。豆卿子卿,娘子豆娘。
百卉陨零,北风雨霜。弱不敌威,蚱蜢同戕。肃肃鸿鹄,云海翱翔。
哕哕者凤,览辉梧冈。微末之虫,何劳短长。
逾年始及村,日入复言归。言归亦何为,景异情难持。
沙禽唳唳鸣,园林收暮霏。暮霏转急湍,春草碧漫漫。
我行巳逾堤,我心念犹攒。志往物不隔,室远讵无端。
诚乏静者虑,郊野岂徒安。
亦知蹋翼鸟,岂意罻罗求。万里劳明主,孤臣泪暗流。
临京花更苦,近苑柳偏愁。愧尔云间雁,衔泥向玉楼。
细雨秾花候,高斋独坐辰。春风无病物,清世有閒人。
树湿莺穿稳,泥香燕下频。遥思养素者,何处卧松筠。
旭日薰江舰,晴云丽竹扉。檐花雪色静,庭筱碧滋归。
岁月高儿女,行藏老蕨薇。眼看人共醉,椒酒不堪挥。
曈(tóng)曈太阳如火色,上行千里下一刻。
出为白昼入为夜,圆转如珠住不得。
住不得,可奈何,为君举酒歌短歌。
歌声苦,词亦苦,四座少年君听取。
今夕未竟明夕催,秋风才往春风回。
人无根蒂时不驻,朱颜白日相隳(huī)颓(tuí)。
劝君且强笑一面,劝君且强饮一杯。
人生不得长欢乐,年少须臾(yú)老到来。
初升的太阳颜色像火一样,上升千里只需一刻。
太阳出来就是白昼,沉没就是黑夜。浑圆的太阳运转起来像旋转的珠子一样不停息。
停不住的太阳啊,我能把你怎么办呢。只好举起酒杯来唱一首短歌。
歌声愁苦,吟唱的词也是愁苦的。在座的少年们请听好。
今天还没有过完明天就紧催着要来了,秋天刚过去春天又来了。
人生漂泊时光荏苒,美丽的容颜和时光一样总是很快消逝。
劝你勉强笑一笑,劝你勉强喝一杯。
人的一生得不到长久的欢乐,青春年少的时光总是过的很快,老年很快就来了。
曈曈:闪烁的样子,一般形容日出时。
朱颜:红润美好的容颜。隳颓:衰败、毁败。
须臾:一会儿,片刻。
袅(niǎo)袅檐树动,好风西南来。
红缸(gāng)霏(fēi)微灭,碧幌(huǎng)飘飖(yáo)开。
披襟有馀凉,拂簟(diàn)无纤埃。
但喜烦暑退,不惜光阴催。
河秋稍清浅,月午方裴(péi)回。
或行或坐卧,体适心悠哉。
美人在浚都,旌旗绕楼台。
虽非沧溟阻,难见如蓬莱。
蝉迎节又换,雁送书未回。
君位日宠重,我年日摧颓。
无因风月下,一举平生杯。
檐边树木微微摆动,原是怡人凉风自西南而来。
灯盏随之轻晃,青烟腾起,火光微灭。碧色帷幔亦缓缓飘摇而开。
我敞开衣襟,凉气充盈周身,心觉舒畅无比。轻拂竹席,未见有一丝纤尘沾染。
只愿恼人的酷暑褪去,不惜任由光阴渐催人老。
河水入秋便逐渐显得清浅起来,月亮要等到午夜才会徘徊于水天之间。
这时不论是起身行走或是坐卧,身体和心都倍感舒适。
我心有所怀的(你)啊,身处在浚都那旌旗围绕的楼台上呢。
虽并未隔着大海那般遥远,可要相见却太难。
蝉鸣迎来了节气的变更,替我送信给你的飞雁却还迟迟未归。
你日渐位高权重,我却日渐衰老颓唐。
再无法趁秋风起时,月色之下你我共同举杯畅谈人生了。
袅袅:形容细长柔软的东西随风摆动。
红缸:亦作“红釭”。灯盏的别称。碧幌;绿色的帏幔。
披襟:敝开衣襟。簟:竹席。
裴回:亦作“裵回”。彷徨。徘徊不进貌。
伽(qié)花彩甚奇,谓有初春之兴。因作二首,寄袁公济
雪颔(hàn)霜髯(rán)不自惊。更将翦(jiǎn)彩发春荣。羞颜未醉已先赪(chēng)。
莫唱黄鸡并白发,且呼张丈唤殷兄。有人归去欲卿(qīng)卿。
伽花颜色绚丽甚是罕见,不由得让人爱上这初春时节。所以特作词两首,寄给袁公济
虽已是两鬓斑白心中却是未曾服老,仍像是最青春年少的少年,美酒未醉已经羞愧的红了脸。
不要在年老的时候才感叹时光流逝,且把张丈殷兄叫上一起同行游玩观赏。看到有人归去就想到了你。
袁公济:苏轼的好友。
雪颔霜髯:谓发白须白。翦彩:形容花开繁茂。春荣:喻少年时期。赪:红色。
。白发:指老年时期。唱黄鸡:感慨时光流逝。因黄鸡能报晓,故用以指代时光流逝。