此日长安陌,光辉自玉珂。禁烟寒旧少,愁鬼岁新多。
满地谋生拙,殊方逼逝过。未须推物理,天地竟如何。
末俗誇轻薄,轻薄生有馀。骄意盘眼睫,贵骨满头颅。
仲氏二千石,伯兄千户侯。小弟颇妍好,出入尝奉车。
大母脩成君,女姊班婕妤。问我汤沐邑,鄠杜最上腴。
问我无名钱,敕赐蜀山垆。从奴衣火浣,下客蹑真珠。
丸金弹飞鸟,椎铁击珊瑚。挥霍和氏璧,蹀躞大宛驹。
臂鹰出长楸,斗鸡绝九衢。帟油雨击鞠,席绮寒摴蒲。
调笑采桑妇,阑入酒家胡。腰间雌雄剑,双双玉辘轳。
一日不出匣,中夜自呜謼。破壁藏翁伯,骂坐轻灌夫。
七贵为低眉,将相薄不图。不礼关都尉,可怕执金吾。
道逢谈天者,复矜意气殊。千秋若指掌,九州不足居。
一言无骚雅,只字夺典谟。李耳老秃翁,仲尼亦竖儒。
謦欬细旃表,立可成唐虞。飞书招越裳,挟箠鞭匈奴。
宁必卿曹子,饮啖类屠沽。相睨不相下,异路请各趋。
扰扰两蜉蝣,自贵亦自愚。宁知青门土,贤豪始同途。
少日曾闻叔度贤,过逢穷巷更萧然。挥毫秀自云霞发,裋褐名从海岳悬。
此道直论千载后,微才肯任众人前。酣歌意气频开眼,冠盖长安太可怜。
锦吹牙旌捧传轩,千官鹄立贺正元。十年供奉铜龙署,今旦传开白虎樽。
共羡使星人是法,毋轻秋省室曾温。知君蒿目多吁画,为借椒香奉至尊。
维旄茀蓠,在泽之湄。子来自燕,于以将睽。
维旄茀荟,在泽之涘。予之来邢,于以将贽。
既觏则降,胡惙其忧。河岳中移,两曜不仇。
白驹既餔,云何不辕。裳衣在躬,启明流天。
虽有餔浆,无裨渴饥。岂鲜弟昆,在生则依。
安能离形,与子周还。优哉游哉,庶以愉年。
牙牌占彩贴红纱,袅袅双茎欲努芽。玉案遥将溱洧水,金盘绝胜魏姚家。
分从汉掌俱沾露,种出梁园不让霞。为报江南佳丽甚,王孙春色到天涯。
东郊不忍驻,归马叩柴关。春或留天上,愁应满世间。
酒尊凭破涕,朝事总销颜。黄发誇能老,青云恐失还。
檀兮虚坎坎,桑者自閒閒。何日乘新雨,扶犁有故山。
行逢宋人,狂且见妍。虽有夷施,为谁朱颜。南山之雾,可以隐斑。
埋照韬光,其乐闲闲。浮云自逝,大化长还。畏垒祀我,贤人之间。
庭下蔷薇树,花开玉雪球。
主人明日去,相对似含愁。
春圃莺花围席,秋堂风露入帘。
宁以肩承蹴踘,不将手触牙签。