六宅新妆促锦,三宫巧仗丛花。
一片黄云起处,内人遥认官家
苦雾藏春色,愁霖病物华。
幽奇无可奈,强釂一杯霞。
绿发惊秋半欲黄,官居无处觅林塘。
浮生已是尘劳侣,病眼犹便锦绣章。
羞见故人梁苑废,梦寻归路蜀山长。
怜君顾我情依旧,竹性萧疏未受霜。
魏红深浅配姚黄,洛水家家自作塘。
游客贾生多感概,闲官白傅足篇章。
山分少室云烟老,宫废连昌草木长。
路出嵩高应少驻,孱颜新过一番霜。
江淮烽火照云头,买尽临安去国舟。
行见中兴圣天子,一戎大定复神州。
堂上烬银釭,闺中下罗幕。
思君度遥夕,长於金井索。
君唐虞兮臣皋夔,将卫霍兮恢边陲。
时文景兮民雍熙,狱无冤人兮野无蒿藜。
玉烛亘天汉离以昭兮,其惟百姓日用而不知。
歌鹿鸣与既醉兮,而颂声洋溢乎康逵。
顾此失彼吾君之清静躬俭以寂默兮,而犹薄滋味与游嬉。
臣原得连四海以为席兮,酌北斗而为酒卮。
使五老奉觞上寿以申祝兮,令夫八元夹侍而正仪。
原圣寿上齐於箕翼兮,其光容充塞於四维。
醉大道与仁义兮,而淳风浃洽於华夷。
期亿万期年兮,民皆陶陶而化之。
庆君臣之嘉会,陋酆镐与瑶池。
关山月,关山月。
分景送征人,寒光射矛戟。
胡笳声断塞鸿惊,征人泪下思乡国。
瞻荆颍兮盘盘,悲淮流兮潺湲。
彼何人兮独安,此何人兮独难。
悼哲人之不反兮,抗灵辔于江干。
头上百宝钗,终身不相失。
唯有鸳鸯席,承欢难可毕。
今年五月梅,昼夜雨不止。
及兹七八月,一旱乃如此。
古言了无验,社公饮旧水。
岂其世俗移,难复论常理。
里门分内竟,谁记戊与己。
诘朝始霡霂,渐作霈然喜。
破靴行荒园,沙泥濡足指。
蕉扇戴头归,声类钓蓬底。
有田谷不登,无田吾何耻。
荷锄莳蔬者,告谓土润咫。
芙蓉一二开,红蓼乱纷委。
木落楼阁出,风物甚清美。
偶兹樽酒具,小醉亦可尔。
土木愚顽姿,颓然隐吟几。
天地万古悠,微躲一稊蚁。
区区曷足云,后当知此士。