暝虫喧暮色,默思坐西林。听雨寒更彻,开门落叶深。
昔因京邑病,并起洞庭心。亦是吾兄事,迟回共至今。
仙人昔是瑶池客,佩玉鸣銮生羽翮。骑鲸千载说白云,弱水三万那可隔。
蓬瀛深处乃其家,无限真仙衣绛霞。相呼酌醴劝蟠桃,安期大枣端如瓜。
龙吟虎啸众乐奏,神芝瑞草生奇葩。愿将此意踵太古,自然之道非特誇。