我家住近黄鹤楼,门对青青鹦鹉洲。一朝巢破防倾卵,独鹤扁舟任远游。
飘零奄忽三十载,几见桑田变沧海。细柳新蒲失旧观,惟有青山常不改。
去年览古凤凰台,台上白云难扫开。凤皇黄鹤遥相望,彼此茫茫招不来。
浮生一梦真草草,秋月春花人易老。早知飘瓦本无情,何事从前愁不了。
水田茅屋莫愁村,别有遗风古道存。采薇烹蕨从先志,头白相逢两弟昆。
生性烟霞入骨髓,人爵之荣糠秕耳。胸中同有造化炉,写出真山与真水。
夙世辞人兼画师,何须粉本求成规。意在笔先才落笔,坌涌元气向淋漓!
我生爱画世无对,逢人索画如索债。凭君合写《鹤舟图》,渺渺胎仙水云外。
清明暮春里,怅望北山陲(chuí)。
燧(suì)火开新焰,桐花发故枝。
沈冥(míng)惭岁物,欢宴阻朋知。
不及林间鸟,迁乔并羽仪。
在晚春的清明时节里,惆怅地望着北边的山陲。
新取得的火种闪耀着光芒,桐树旧枝上也长出了新的花朵。
我内心沉郁,愧对这新生的草木,也不好意思通知朋友举办欢宴。
还比不上树林间的飞鸟,能飞到其他地方,还能整理羽翼。
清明:二十四节气之一,在公历四月四日、五日或六日。暮春:晚春,即春末,一般指农历三月。
燧火:钻燧所生的火。
沈冥:低沉冥寂,用来形容心情。也作“沉冥”。岁物:指草木,因其一岁一枯荣,故得名。
迁乔:鸟儿飞离深谷,迁到高大的树木上去。有升迁之意。羽仪:翼翅。也用来比喻居于高位且有才德的人。
黄叶孤村径路遥,时来幽客伴萧条。
一帘林影云生树,满屋江声雨送潮。
衲子说因征往世,邻翁触事话前朝。
此乡喜得离喧杂,自分从渔更学樵。
晨登凉风台,暮走邯郸道。曜灵何赫烈,四野无青草。
大军北集燕,天子西居镐。妇人役州县,丁男事征讨。
老幼相别离,哭泣无昏早。稼穑既殄绝,川泽复枯槁。
旷哉远此忧,冥冥商山皓。
东风吹大河,河水如倒流。河洲尘沙起,有若黄云浮。
赪霞烧广泽,洪曜赫高丘。野老泣相语,无地可荫休。
翰林有客卿,独负苍生忧。中夜起踯躅,思欲献厥谋。
君门峻且深,踠足空夷犹。
家资是何物,积帙(zhì)列梁梠(lǚ)。
高斋(zhāi)晓开卷,独共圣人语。
英贤虽异世,自古心相许。
案头见蠹(dù)鱼,犹胜凡俦侣。
家中的财产是些什么,就是那满满一屋的书籍。
在环境优美安静的书斋缓缓打开书卷,徜徉书海与圣贤心灵对话。
德才兼备的人们虽然没有在同一时代,但自古以来他们却是互相赞许欣赏的。
在书桌上看见书的欣喜,胜过与阔别已久的好友相见。
何物:什么东西;什么人。积帙:积聚的书籍。梁梠:房屋的梁和檐。
高斋:高雅的书斋。常用作对他人屋舍的敬称。
英贤:指德才杰出的人。相许:赞许。
蠹鱼:虫名。即蟫。又称衣鱼。蛀蚀书籍衣服。体小,有银白色细鳞,尾分二歧,形稍如鱼,故名。这里借指书籍。俦侣:同伴。
累物扰灵府,澹然无所为。家贫自鲜营,万事俱不知。
日禄馀一斗,粗给菜与麋。秫田亦易耕,有酒供四时。
门多儒雅客,暇则斟酌之。相对靡俗言,共谈止诗书。
遐情或深契,欢笑同解颐。孰谓千古远,其人如在玆。
于心有至乐,天地亦可遗。未知轩裳贵,讵识势位卑。
彼美要路仕,贤劳耀轻肥。穷通各有适,宁论是与非。
似水轻纱不隔香。金波初转小回廊(láng)。离离丛菊已深黄。
尽撤华灯招素月,更缘人面发花光。人间何处有严霜(shuāng)。
月光如水,隐隐香气透过来,是她从开遍菊花的回廊深处走过来了。
人间何处有严霜这样的夜晚,不需要灯盏,她的脸庞在月光下显得光洁夺目。人间多么美好,哪里有什么寒冷秋霜呢?
金波:谓月光。回廊:曲折回环的走廊。离离:繁茂的样子。
华灯:光辉灿烂的灯。素月:明月。发:激发,激起。严霜:浓霜,也比喻严厉。
春风徘徊来何时,花光还破小桃枝。
不因出城见花树,春到人间殊不知。
昔年逢花便买酒,看花走马犹嫌迟。
花傍不醉不肯去,醉到春归花已飞。
谁怜官绂少风味,入春未拈金酒卮。
岂惟花少醉亦少,当时故人今更稀。
行药归来即杜门,啸台秋色背人群。
幽虫傍草晚相映,远水着烟寒未分。
高亢可能称独行,穷空犹擬赖斯文。
过从好事今谁是,自笑何如杨子云。
蒙蒙膏雨远空迷,点滴圆纹水绕堤。
柳带喜如和醉舞,花房愁似宿妆啼。
烟笼麦陇连天阔,云映渔舟掠岸低。
廉使解分天子念,一篇骚雅慰蒸黎。