关山度晓月,剑客远从征。云中出迥阵,天外落奇兵。
轮摧偃去节,树倒碍悬旌。沙扬折坂暗,云积榆溪明。
马倦时衔草,人疲屡看城。寒陇胡笳涩,空林汉鼓鸣。
还听呜咽水,并切断肠声。
凤毛继起乐投篸,清福林泉享一庵。此日真成牛砺角,铜铺草没牧童探。
象弭插文犀,鱼肠莹鸊鹈。水声分陇咽,马色度关迷。晓幕胡沙惨,危烽汉月低。仍闻数骑将,更欲出辽西。
漳水冬犹浊,黎城晚更孤。冻烟迷短景,积雪漫荒途。
衣薄烦人问,筋羸仗酒扶。向来宵寐少,不恨树啼乌。
马首接明月,苍茫何处村。荒山争乱石,微径走中原。
天划青徐小,云归梁楚昏。时平桴鼓息,烟火见彭门。
石上曾经转钵盂,石边南北路崎岖。
行人见石空嗟欢,还识西来意也无。
长安倡家女,出入燕南垂。惟持德自美,本以容见知。
旧闻关山远,何事总金羁。妾心日已乱,秋风鸣细枝。
万马度关山,关山三尺雪。马尽雪亦乾,沙飞石更裂。
归来三五骑,旌旗映雪灭。不见去时人,空流碛中血。
陇树寒色落,塞云朝欲开。谷深鼙易响,路狭幰难回。
当知结绶去,非是弃繻来。行人思顾返,道别且徘徊。
愿度关山鹤,劳歌立可哀。
边庭多警急,羽檄未曾閒。从军出陇坂,驱马度关山。
关山恒晻霭,高峰白云外。遥望秦川水,千里长如带。
好勇自秦中,意气本豪雄。少年便习战,十四已从戎。
昔年经上郡,今岁出云中。辽水深难渡,榆关断未通。
折衔凌绝域,流蓬警未息。胡风朝夜起,平沙不相识。
兵法贵先声,军中自有程。逗遛皆赎罪,先登尽一城。
都护疲诏吏,将军擅发兵。平卢疑纵火,飞鸱畏犯营。
轻重一为虏,金刀何用盟。谁知出塞外,独有汉飞名。