无何桃李又成荫,水抱孤村岸岸深。
迳草不锄随意绿,要观天地发生心。
春光无远近,都讶艳阳时。蝶稚初涂粉,蚕眠欲咡丝。
陇云归雁早,海日到窗迟。惆怅芳菲里,佳期那得知。
忆昔东风入芳草,柳绿花红看总好。今日风吹陌上尘,莺啼燕语俱伤神。
忧来感人泪沾臆,未必春光不如昔。
二十夫君弃妾身,诸郎痴小舅姑贫。
自甘薄命同衰叶,不扫蛾眉嫁别人。
化石未成犹有泪,舞鸾虽在不惊尘。
琐窗独向东风树,岁岁花开他自春。
自闻郊外景,多病负年光。沐雨桃容腻,耽春蝶兴狂。
幽期知我背,迟日为谁长。一枕虚窗寂,炉烟续旧香。
怨莺新语涩,双蝶斗飞高。作个名春恨,浮生百倍劳。
二月生机发,梅枝转柳枝。犁云堪播玉,作茧自抽丝。
日暮春怜我,宵深梦到谁。风情千万种,一一遣成诗。
岂君心的的,嗟我泪涓涓。绵羽啼来久,锦鳞书未传。
兽垆凝冷焰,罗幕蔽晴烟。自是求佳梦,何须讶昼眠。
一春长作客,连日苦多风。野树凄迷绿,檐花黯淡红。
愁随诗卷积,囊与酒樽空。巢燕如相识,频来草舍中。