碧玉山头紫气浮,闲携谢屐数来游。幽禽向客如相问,野草牵衣似欲留。
俯睇千山烟树合,凭高一曲海天秋。明时奎壁谁先兆,白石歌残忆饭牛。
徵求日以繁,逋欠日以积。斯民丧乱余,哀哉生计拙。
大户尽逃亡,小户遗单孑。可怜墟里间,往往炊烟绝。
去年又歉收,亩谷不盈石。尽室一饱难,愁肠蕴百结。
刺史职抚字,何以安兀臲。流离尚未定,官符下稠叠。
国用有常经,敢不勤督责。频年普蠲减,朝令非甚迫。
奈何期会逾,罪谴懔莫释。起视鸿雁嗷,哀哀满中泽。
田园非所靳,儿女非所惜。独恨受者谁,相与增哽咽。
百死余一生,那忍更摧折。朝廷鞭扑具,岂为穷黎设。
况复室悬磬,鞭扑亦何益。忆昔奉简书,此邦移节钺。
帝曰咨汝才,努力务存活。圣人重爱民,敢惜一官掷。
私愿宽法令,起死而肉骨。庶几流亡归,稍稍复征额。
民穷盗贼源,谁其鉴覆辙。流涕为此诗,輶轩尚采择。
沙陀怀古趋僧舍,驻马柏林还看画。素绡拂拭生辉光,神威凛凛须眉张。
红袍玉带结束好,唐季英雄一目眇。当时角立有朱三,百战干戈人易老。
国仇未复留遗恨,破碎山河安足问?庄明带剑左右立,锦囊盛矢受遗训。
谁欤写照妙入神,李家父子俱天人。鹰扬虎视空一世,经营惨淡传其真。
千载留贻归净域,世无别本须珍惜。卷图四壁起英风,想象沙场万人敌。
梵宫人定后,残夜寂无哗。铃语檐风细,帘钩山月斜。
翻经心自息,吟句手还叉。明发新桑下,茫茫三宿赊。
相传报怨撼阶州,虎旅飞来睨敌楼。楛矢蔽空天入冥,鹅车冲垒地生愁。
金城鱼肉千年恨,阖境衣冠六日休。莫怪传家犹强项,云孙忠节更风流。
独抗尘容过梵宫,残阳犹自拖微红。
黄牛下坂前溪雨,绿竹摇窗曲径风。
石露危崖山骨出,水流深涧地喉通。
绳床兀坐清无寐,满耳蛙鸣芦荻中。
溪山尽日行,方听远钟声。入院逢僧定,登楼见月生。
露垂群木润,泉落一岩清。此景关吾事,通宵寐不成。
湔祓六根尘,来寻下榻盟。
梦回秋已至,心定暑初清。
急雨打窗过,飞泉落涧声。
佛灯犹弄影,趺坐到天明。
暝投云际寺,深殿一灯微。海底月已出,山中僧未归。
涧声经雨急,林影入秋稀。明发寻征道,还愁露湿衣。
碧山晚烟薄,柳色连荒城。夜深众籁寂,霜天月华清。
翩翩雨花满,沉沉慧灯明。暂憩禅子室,涤我心上尘。
援琴不成音,怀君栖林坰。何当解簪组,洛社同缔盟。