要言将谁苦,聊以贻友生。念我二三贤,规我无隐情。
一粒红稻饭,几滴牛颔血。珊瑚枝下人,衔杯吐不歇。
泽畔行吟一老翁,又逢佳节是天中。空储医国三年艾,难进江心百鍊铜。
射中粉团人斗巧,夺赢锦帜世争雄。道流回首湖山远,独对榴花一树红。
长松万株绕茅舍,怪石寒泉近岩下。老翁八十犹能行,将领儿孙行拾稼。吾羡老翁居处幽,吾爱老翁无所求。时俗是非何足道,得似老翁吾即休。
齐瑟弹东吟,秦弦弄西音。
慷慨动颜魄,使人成荒淫。
彼美佞(nìng)邪子,婉娈(luán)来相寻。
一笑双白璧,再歌千黄金。
珍色不顾道,讵惜飞光沉。
安识紫霞(xiá)客,瑶台鸣素琴。
齐国的琴妓演奏着东部的曲调,秦国的歌女高唱西疆的歌曲。
真的是感慨高唱,激动人心,使人沉溺其中。
看那些外貌英俊潇洒,内心卑鄙佞邪小人们,一个个衣服光鲜的前来谗谄徼宠。
君王却大加赏赐:笑一笑就赏赐一对白玉璧,再歌一曲就赏赐黄金千两。
好色不好道德,任凭日月羞愧无色。
要知道:真正高洁之仕,是不屑阿谀奉承的,看那紫霞客,就喜欢独自在瑶水池边弹奏毫不装饰的素琴,高山流水有谁听?
颜:指面部表情;魄:指思想感情。
婉娈:年少美貌者。
飞光沉:日月降落。这里指时光飞逝。
紫霞客:指神仙。瑶台:神仙所居。
夙驾祗府命,冒炎不遑息。百里次云阳,闾阎问漂溺。
上天屡愆气,胡不均寸泽。仰瞻乔树巅,见此洪流迹。
良苗免湮没,蔓草生宿昔。颓墉满故墟,喜返将安宅。
周旋涉涂潦,侧峭缘沟脉。仁贤忧斯民,贱子甘所役。
公堂众君子,言笑思与觌。
诗新得意恣狂疏,挥手终朝力有馀。
今到诗家浑手战,欲题名字倩人书。
欲识为诗苦,秋霜若在心。神清方耿耿,气肃觉沈沈。
皓素中方委,严凝得更深。依稀轻夕渚,仿佛在寒林。
思劲凄孤韵,声酸激冷吟。还如饮冰士,励节望知音。
昔祭郊坛今谒陵,寺中高处最来登。
十馀年后人多别,喜见当时转读僧。
自掌天书见客稀,纵因休沐锁双扉。
几回扶病欲相访,知向禁中归未归。