休沐同真赏,清明雪霁馀。都城瞻壮丽,仙阁挹高虚。
亭馆烟霞合,园林锦绣舒。桃源归路稳,烂醉任狂疏。
节应桐华始,筵开禁苑新。推恩缘旧物,如惠及陈人。
众乐闻天奏,同寅会柄臣。兰肴享丰洁,桂醑釂芳醇。
覆育需云广,涵濡湛露均。桑榆垂晚景,何路报尧仁。
浪说兰亭褉事修,年年春好锦堤游。花翻舞袖惊歌板,柳隔高城暗酒楼。
绿树恐应春事老,金鞭重为使君留。竹西路晚归时醉,何处珠帘半上钩。
钟鼓喧离日,车徒促夜装。晓厨新变火,轻柳暗翻霜。
传镜看华发,持杯话故乡。每嫌儿女泪,今日自沾裳。
才看花满枝,又见花零落。春光不自留,莫怪东风恶。
钟鼓喧离室,车徒促夜装。晓榆新变火,轻柳暗飞霜。
转镜看华发,传杯话故乡。每嫌儿女泪,今日自沾裳。
白鹿原东晓色中,人家新火翠烟浓。
岂惟心友难为别,驴上迴头恋玉峰。
旧栽杨柳半成薪,愧尔寻枝摘叶人。异代同时俱怅望,良辰佳约阻逡巡。
固知万事欢难并,却恐孤游迹又陈。独立小楼无可语,偶从暝色得清新。
文草杯棬在,清明分外愁。白云随眼到,红泪入肝流。
世上无长梦,谁终免一丘。赤松吾欲访,还恐涉虚浮。
紫陌新烟出汉宫,柔桑遍绿杏枝红。楼台半落梨花雨,帘幕斜吹燕子风。
物候渐随时思改,酒杯犹喜故人同。朝来亦有还家梦,无那莺声到枕中。