高邮雄镇控南淮,野水苍茫没草莱。独立自怜云物好,隔船遥见菊花开。
燕山秋色余金狄,塞上悲风接玉阶。天地到今谁涕下,幽州此日莫登台。
碧瓦新霜侵晓梦,黄花已过清秋。风帆何处挂扁舟。故人归欲尽,残日更回头。
乐圃桥边烦借问,有人高卧江楼。寄声聊为诉离忧。桂丛应已老,何事久淹留。
百年尘土捲飘蓬,不向东华梦软红。机事忘情鸥泛海,行藏无碍鸟乘空。
生涯已了婚姻债,功业都归播获功。高卧北窗无一事,人间真是可闲翁。
二十男儿面似冰,出门嘘气玉蜺横。
未甘身世成虚老,大见天心却太平。
狂去诗浑夸俗句,醉余歌有过人声。
燕然未勒胡雏在,不信吾无万古名。
明主何曾弃不才,书生飘泊自堪哀。
烟波东尽江湖远,云栈西从陇蜀回。
宿雨送寒秋欲晚,积衰成病老初来。
酒香菰脆丹枫岸,强遣樽前笑口开。
庆吊经过懒,逢迎跪拜迟。不因时节日,岂觉此身羸。
众老忧添岁,余衰喜入春。年开第七秩,屈指几多人。
三杯蓝尾酒,一碟胶牙饧。除却崔常侍,无人共我争。
今朝吴与洛,相忆一欣然。梦得君知否,俱过本命年。
同岁崔何在,同年杜又无。应无藏避处,只有且欢娱。
三杯蓝尾酒,一楪胶牙饧。除却崔常侍,无人共我争。
诗到随州更老成,江山为助笔纵横。
眼看白璧埋黄壤,何况人间父子情。