吾生有几事无涯,清夜漫漫叹物华。
但愿闻钲似疲马,可能粘壁作枯蜗。
只今雪屋重衾湿,去岁梅溪醉帽斜。
终得萧闲对床语,青灯挑尽短檠花。
春色,春色,依旧青门紫陌。日斜柳暗花嫣,醉卧春色少年。年少,年少,行乐直须及早。明月,明月,照得离人愁绝。更深影入空床,不道帷屏夜长。长夜,长夜,梦到庭花阴下。南浦,南浦,翠鬟离人何处。当时携手高楼,依旧楼前水流。流水,流水,中有伤心双泪。
匹马平生汗漫游,如今寂寞老林楸。小窗半夜青灯雨,幽树一庭黄叶秋。
懒看世情宁睡去,怕伤时事莫吟休。寒蛩可是知人意,未到莎根只说愁。
流水涓涓落砌莎,竹窗残月冷无多。
傍人不念思乡苦,独奏南楼一曲歌。
梧桐月转影翩翩,竹屋抄书夜未眠。
林下不知秋远近,西风一叶堕灯前。
夜久灯花自吐红,岁华已尽尚飘蓬。
身游百越风波外,路入千山雨雪中。
失马旧知无得丧,拂龟那更问穷通。
懒将今古从头数,几度邯郸梦不同。
三衢不住住王城,因向江湖得令名。
朝士有书常倦答,骚坛分韵每先成。
事临口画无遗策,交以心期肯待盟。
贻我高吟粘屋壁,琅篇珠字照山楹。
霜蟾照户鼓三更,独坐蒲团一盏灯。
名利此时都踏破,分明一个在家僧。
来雁无消息,寒蝉久寂寥。
鬓毛随日化,吾意得诗消。
楼影三更淡,天星几放摇。
眼中无长物,拄颊又明朝。
匹马闰生汗漫游,如今寂寞老林楸。
涉窗半夜青灯雨,幽树下庭黄叶秋。
懒看世情宁睡去,怕伤时事莫吟休。
寒蛩可是知人意,未到莎根只说愁。