濡足送征人,褰裳临水路。共盈一樽酒,对之愁日暮。
汉广虽容舠,风悲未可渡。佳期难再得,但愿论心故。
沅水日生波,芳洲行坠露。共知丘壑改,同无金石固。
委迤吴山云,演漾洞庭水。青枫既愁人,白蘋亦靡靡。
送君出京国,孤舟眇江泛。浮阳怨芳岁,况乃别行子。
括苍涨海壖,斯路天台□。我有岩中念,遥寄四明里。
成都再见春事残,虽名闲官实不闲;门前车马闹如市,案上文檄高於山。
有时投罅辄径出,略似齐客偷秦关。
日斜仆夫已整驾,顾景欲驻愁嘲讪。
岂知今朝有此乐,放浪一笑开衰颜。
抽身黄尘乌帽底,得意翠木清泉间。
褰裳危磴穷荦确,洗耳古涧听淙潺。
岂惟顿觉宇宙广,政尔一散腰脚顽。
似闻青城缥缈处,待我归缀仙官班。
俊鹰解绦即万里,岂比倦翼方知还。
倾盖即相知,逢君白恨迟。
丘园遽为别,弧矢独何之。
云指真人气,风歌猛士词。
荒台如更上,莫及暮秋时。
宝坊求往迹,神理驻沿洄。雁塔酬前愿,王身更后来。
加持将暝合,朗悟豁然开。两世分明见,馀生复几哉。
多情才子倚兰舟,终拟蹉跎访旧游。日暮酒醒人已远,鸟啼花落水空流。
清风未许重携手,好月那堪独上楼。何处相思不相见,江南江北路悠悠。
十年高卧桂丛幽,此日惊看挟策游。剑气光芒连北斗,词原丰采动南州。
春深风雨三更梦,草绿江湖万里舟。若到故园相忆处,也应回首仲宣楼。
又将书剑出孤舟,尽日停桡结远愁。
莫道江波话离别,江波一去不回流。
五陵春色泛花枝,心醉花前远别离。落羽耻为关右客,成名空羡里中儿。都门雨歇愁分处,山店灯残梦到时。家住洞庭多钓伴,因来相贺话相思。
梅园何意日相亲,破腊疏花远俗尘。几树出墙临古道,一枝当户报先春。
香飘半榻随风至,冻合孤村斗雪新。我亦萧条寒彻骨,白头摇落得芳邻。