颠倒持太阿,乃以柄授人。人或有怨恶,宁不伤吾身。
喟彼秦二世,委政托奸臣。指鹿以为马,非是孰敢云。
愿言把剑者,名器宜自珍。
绮阁银钩净曙晖,仙郎初御紫霞衣。裁成楚峡行云赋,飞入秦楼跨凤归。
醉里月明花共倚,风前妆罢玉相辉。从知咏雪多佳句,只恐清词和亦稀。
罗衣虽轻,不如布好。堂夜虽美,不如玉宝。葳甤芳树,烹饪则拙。
便佞悦人,治国则灭。独夫昏君,非文不免。武王大圣,非纣不显。
有寒有暑,造化之常。贫而守道,文章之光。天有霞锦,匪朝则夕。
人有美名,匪才则识。大海洪波,寸虾不入。高山连云,弱羽不戢。
积絮生虮,积书聚蠹。物之所喜,人之所怒。良弓在傍,善射思逞。
骐骥在侧,善御思骋。不为不智,是谓不愚。不为不足,已自有馀。
莫坚于漆,唯蟹则解。莫重于石,唯轮则徙。三寸之键,可制阖辟。
千尺之龙,或畏蝼蝈。伯益作井,龙登玄云。秦女吹箫,与凤为群。
人为强努,神为巧机。孰满孰发,各唯其时。
蝴蝶花开蝴蝶飞,鹧鸪草长鹧鸪啼。庭前种得相思树,落尽相思人未归。
南客新来北地居,莫因莼菜忆三吴。椹子酒胜桑落酒,槎头鱼赛细鳞鱼。
水照湖心鹤,风吹石畔莲。渺瀰谁复到,形影但相怜。
树送千家雨,天浮一片田。红菱如可采,为借女郎船。
漠漠寒烟返照时,文山当日此题诗。艰难早识谁无死,凭吊惟应我独悲。
欲写遗篇投逝水,难寻游迹荐江蓠。亦曾惶恐滩头宿,一种风涛两处吹。
雨里金波暗复明,风前银烛灭还生。升沉不定徒增感,倚伏无端更怆情。
万马拥来江上响,双龙飞入斗边横。独怜深夜犹枯坐,侧耳楼钟报五更。
山中白鹤高飞去,香蕊空留顶上沙。逸复有姿真欲艳,绝非无骨莫生嗟。
种将小径侵榴火,传入朱门僭杏花。更有幽深难采摘,春衫拂蝶过西家。
梦醒虚床初睡起,有怀故人伤心只。只应我命薄如霜,未必君恩轻似纸。
世间薄情谁最多,只见落花随逝波。更有绵绵愁不绝,白傅当年长恨歌。
时亦已征迈,事亦已蹉跎,可奈何,可奈何。