忆昔南方木叶下,祝融逗留不退舍。闾阎未简卒岁材,明月满门自宜夜。
而今身在天中央,日月寒暑遵故常。西风今日我为政,冥冥尘沙何可当。
浮云倚势不解事,浓阴数日酿秋思。卧病但作仲卿泣,载酒谁问子云字。
故人千里知我寒,书来遗我帛数端。拣丝织作经纬称,长细广幅尺度宽。
染人暴练勿设色,衣被皎皎识君德。
黄纸争看淡墨书,人人自恐姓名无。用心正似争蛮触,出手何如得雉卢。
路入广寒人共羡,捷传城濮气争呼。回思三十年前事,华发萧萧一病夫。
西汉右文治,间气产名儒。一推贾长沙,一推董仲舒。
其实王佐才,董犹逊不如。董氏谈王道,理尚悬诸虚。
贾生论治道,剀切握其枢。苟施诸实事,七国害先除。
其馀推本图,治可返唐虞。惜哉忤绛灌,谪向长沙居。
郁郁赍志没,身后丛毁誉。东坡好论人,曷不以身试。
时当熙丰朝,荆公正言利。章惇吕惠卿,附和俱得意。
何不迎合之,而亦触其忌。放逐老江湖,与贾复何异。
责己固已疏,责人无乃备。人才升降间,世运关隆替。
汉治不复古,端因疏贾谊。
马嵬坡外鬼燐红,零落杨花怨晚风。早识三郎终薄倖,何如常住寿王宫。
三十六年恃宠长,若论颜色亦秋娘。美人别有承恩法,一剪青丝便断肠。
宫闱忌讳竟全忘,明把唐皇作汉皇。添得香山好诗料,一篇乐府冠三唐。
依依涉野水,渺渺渡秋阴。短褐北风急,布帆南斗深。
行酬丈夫愿,乃见故人心。莫作长回首,因风惠好音。
金陵从古帝王州,漕运君今事胜游。丹凤有台春树老,乌衣无国夕阳收。
潮声挟雨翻蛟室,山气浮云结蜃楼。白发高堂日相待,早回兰桡莫淹留。
短服齐腰窄,红飞阔帽缨。人看能走马,谁识是书生。
一路花难媚,长风鸟共争。十年三去向,文武旧西京。
八尺湘帘日夜垂,沉香烧尽理娥眉。世人不复怜颜色,欲乞黄金赂画师。
鸟在林梢脚底看,夕阳无际戍烟残。冻开河水奔浑急,
雪洗条山错落寒。始为一名抛故国,近因多难怕长安。
祖鞭掉折徒为尔,赢得云溪负钓竿。
染亦不可成,画亦不可得。苌弘未死时,应无此颜色。