婚礼知无贺,承家叹有辉。亲迎骥子跃,吉兆凤雏飞。
温席开华扇,梁门换褧衣。遥思桃李日,应赋采蘋归。
孤城抱大江,节使往朝宗。果是台中旧,依然水上逢。
京华遥比日,疲老飒如冬。窃羡能言鸟,衔恩向九重。
摇动轻烟展翠茵,萋萋长是傍幽人。沿阶遍杂莓苔色,近水不沾车马尘。
浓绿映花南浦晚,柔香带雨曲江春。无端一夜相思发,几处池塘入梦频。
花发烟晴春事宜,风和日暖迥春姿。百年事业惟杯酒,四海烟尘何所之。
帘户静应通乳燕,幽怀不负采芳期。白沙翠竹青蓑里,一曲沧浪有所思。
山园晴眺望,风花日暮稀。迟此花间饮,犹得送春归。
在家情已疏,出家终不恶。不有清净缘,云何脱徽索。
我昔志婚宦,谓足世味乐。颠倒十年间,如蚕竟自缚。
业已无奈何,劝汝莫莫莫。一沤非全潮,起灭皆妄作。
当知是身浮,流浪恐非托。伎俩百不好,摄念乃初学。
如病求真医,安心是良药。
长松舞高寒,落涧泻清泚。笙簧响天上,金石鸣地底。
云容何润泽,下有隐君子。乐此山水音,清若变流徵。
怪我从何来,尘土两目眯。寇戎在江浒,荐食心未已。
赤囊走边报,朝暮异忧喜。安知隐人乐,胜绝有如此。
古来成败事,不入山中耳。愿言晚相收,置我岩壑里。
酌泉得醒心,茹朮可不死。况有载酒人,半道同栗里。
髯吴少年日,轻车驾飞黄。授简千人中,风流蔼东梁。
根植苦不牢,一朝陨清商。谁者不归尽,我独哀此郎。
人物秀且美,叔夜惭龙章。眼看一抔土,瘗此白璧光。
空馀百篇诗,老语惊摧藏。孤儿将谁赖,门户如冰霜。
我非山巨源,感念徒悲伤。恨墨慰九泉,别语尚微茫。
一株繁艳倚风斜,转眼飘零满地霞。春限无情愁断送,可怜开落几多花。
剑阁缘空去,西南转几州。丹霄行客语,明月杜鹃愁。
露带山花落,云随野水流。相如曾醉地,莫滞少年游。