有美人兮在空谷,肌肤冰雪颜如玉。
珠袖轻绡卷翠云,日暮天寒倚修竹。
自言久住黄金屋,舞遍霓裳羽衣曲。
昭阳春尽音信稀,伤心暗蹙眉峰绿。
百年日月双车毂,富贵荣华如转烛。
蓬海迢迢天六六,驭风归去骑黄鹄。
昭琴不鼓任亏成,泽畔行吟且独醒。
自信荣枯本同辙,谁云得丧有殊形。
古今几见桑田变,日月常循昼夜经。
去去来来只如此,风前别调不须听。
忆在东林学夜禅,月中清响听风泉。
不须更作庐山梦,鱼鸟相忘二十年。
玉关西路出临洮,风卷边沙入马毛。寺寺院中无竹树,
家家壁上有弓刀。惟怜战士垂金甲,不尚游人著白袍。
日暮独吟秋色里,平原一望戍楼高。
老去唯求静,都忘外学名。扫床秋叶满,对客远云生。
香閤闲留宿,晴阶暖共行。窗西暮山色,依旧入诗情。
林居向晚饶清景,惜去非关恋酒杯。石净每因杉露滴,
地幽渐觉水禽来。药蔬秋后供僧尽,竹杖吟中望月回。
红叶闲飘篱落迥,行人远见草堂开。
一岁重阳至,羁游在异乡。登高思旧友,满目是穷荒。
草际飞云片,天涯落雁行。故山篱畔菊,今日为谁黄。
情脉脉。半黄橙子和香擘(bò)。和香擘。分明记得,袖香熏窄(zhǎi)。
别来人远关山隔。见梅不忍和花摘。和花摘。有书无雁,寄谁归得。
专注的凝视着握在手中的半黄橙子,细细慢慢的搓磨片刻大拇指已沾染上独有的香味。清清楚楚的记得,连那衣袖的一角都已满是清香。
离别已久的人远隔千里。看见这随处绽放的梅花不忍采摘。写好的书信却没有大雁能够传递,怎样才能让它到达收信人的手里呢。
脉脉:凝视貌。擘:大拇指。分明:明确;清楚。
关山:关隘山岭。
初日照杨柳,玉楼含翠阴。啼春独鸟思,望远佳人心。
幽怨贮瑶瑟,韶光凝碧林。所思曾不见,芳草意空深。
巨灵掌上月,玉女盆中泉。柱史息车看,孤云心浩然。