缥缈巫山女,归来七八年。殷勤湘水曲,留在十三弦。
苦调吟还出,深情咽不传。万重云水思,今夜月明前。
我有白头戒,闻于韩侍郎。老多忧活计,病更恋班行。
矍铄夸身健,周遮说话长。不知吾免否,两鬓已成霜。
老来生计君看取,白日游行夜醉吟。陶令有田唯种黍,
邓家无子不留金。人间荣耀因缘浅,林下幽闲气味深。
烦虑渐消虚白长,一年心胜一年心。
古人唱歌兼唱情,今人唱歌唯唱声。
欲说向君君不会,试将此语问杨琼。
紫阁峰西清渭东,野烟深处夕阳中。风荷老叶萧条绿,
水蓼残花寂寞红。我厌宦游君失意,可怜秋思两心同。
大厦新成燕雀留,高轩长日坐夷犹。图书四壁窥河汉,枕簟双扉宿女牛。
尼父删垂洙水畔,杜陵题寄蜀江头。他时八咏标名胜,底事东阳说沈楼。
多书如邺侯,读书如张巡。
一代信不数,吾身见能亲。
门墙虽云旧,踪迹乃若新。
政以沅湘远,无由书疏频。
山川相对一悲翁,往事纷纷梦寐中。
邂逅故人恩意在,低徊今日笑言同。
看吹陌上杨花满,忽忆岩前蕙帐空。
亦见桐乡诸父老,为传衰飒病春风。
君不见周兴西旅贡厥獒,今日天下新建櫜。
远方不许进异物,閒却三略兼六韬。
又不见王孙昔叹走狗烹,今日天下永太平。
保全功臣决无此,花村夜不争雉鸣。
陆平原家养黄耳,系书不隔江淮水。
金陵音问还洛阳,往来何啻万余里。
杜少陵寓鄜州居,旧物低徊入衣裾。
宗文宗武共入罗,爱怜想亦如相如。
古滕东溪王御史,先公岂弟世无比。
一犬育之十五年,送葬至墓不食死。
一饭糟糠何足论,恒饱不饥谢乾坤。
垂深井缰马救主,衔明月珠蛇报恩。
世上纷纷轻薄子,翻云覆雨丧廉耻。
动辄反噬不识人,可似韩卢乌喙之徒知义理。
大道行天如日月,群儿簸弄竟何如。
自悲责沈曾为学,安得尊尧更有书。
义胆轮囷千古在,神州攻战百年余。
诬辞逆像今俱已,犹恐忠贤恨未祛。