阻风中酒发鬅松,写字观书事事慵。忽听钟声忙睡起,海神庙下看迎龙。
半空轮奂壮巴丘,消得骚人一系舟。云气远携湘雨至,湖光寒入蜀江流。
山川信美非吾土,天地无穷有此楼。三十四年如梦过,可怜华发赋重游。
孽瞒祸水剧赵女,汉火馀光能几许。蜀方传薪嘘未然,吴偶束缊成一炬。
万艘枯苇沃以膏,空江如韛长风鼓。九渊鼎沸羹鱼龙,连营炽炭膰貔虎。
雄图南纪成画饼,匹马华容作穷鼠。坡翁乘兴赋赤壁,烂漫天机涌毫楮。
偶从雪里写芭蕉,又似骊黄不毛举。考图求故此其地,疾恶千年若躬睹。
江山萧条岁华晚,兴废人间几今古。买鱼沽酒吊阿瞒,醉和渔歌短蓑舞。
又放轻帆泊晚沙,竹篱生笋柳生花。风吹蘋叶知潮上,烟出松门见日斜。
屏外乞浆无杵臼,桥头包饭有胡麻。停舟不用淹歌舞,四海于今未一家。
倚杖江头江且清,蓼红沙白两明明。栖心静后知潮长,酤酒醒来闻客声。
半世升沉还似水,十年踪迹各如萍。何时得遂浮家计,风雨如蓑过此生。
风雨忽如此,闭门方昼眠。故应为计拙,可复要人怜。
灯火羌村路,桑麻杜曲田。悠悠今视昔,把卷一茫然。
残日亭犹远,轻风帽易斜。稻畦低没鹤,草径曲行蛇。
经世知无策,谋生会有涯。殷勤理黄菊,留眼待秋花。
乡路三百里,独归衣正单。凉风紫洲水,斜月白沙滩。
灯火期方远,关山岁欲阑。倚门应望汝,莫慢驻征鞍。
山环环兮相围,溪乱乱兮涟漪。
花漫漫兮不极,路缭缭兮安之。
弃舟步岸兮欲进复疑,山平阜断兮忽得平原巨泽,
莽不知其东西。桑麻言言兮田野孔治,
风回地近兮将亦闻乎犬鸡。信有居者兮,
盍亦往而从之。语何为乎独秦,
服何为乎异时。见何惊兮遌错,
貌何野而栖迟。问何迂兮古昔,
听何感而喑噫。秦崩晋代兮河覆山移,
天颠地陷兮何有不知。上无君兮孰主,
下无令兮孰随。身群居而孰法,
子娶嫁而孰媒。既弃此而不用,
何久保而弗离。岂畏伏於乱世兮,
犹鱼潜而鸟栖。宁知君之为扰兮,
不知上之可依。岂惩薄而过厚兮,
遂笃信而忘欺。将久习以成俗兮,
亦耳目之无知。眷叙言之绸缪,
与欢意之依稀。及情终而礼阕,
忽回肠而念归。更酸频而惨頞,
叹异世之从容。惜暂遇之偶然,
嗟之离而莫同。舟招招而去岸,
帆冉冉以行风。豁山霭之披袪,
赫晓日之曈曨。惊回舟而返盼,
忽迳断而溪穷。目恍惚兮图画,
心輈张兮梦中。何一人之独悟,
遂万世之迷踪。惟天地之茫茫兮,
故神怪之或容。惟昔王之制治兮,
恶魑魅之人逢。逮後世之陵夷兮,
固人鬼之争雄。抑武陵之丽秀兮,
故水复而山重。及岸悬而磴绝,
人迹之不到兮,反疑与夫仙通。
君生其地兮,宜神气之所锺。
观颜面之峭峭兮,其秀犹有山水之余风。
悯斯民之无知兮,久鬼覆而仙蒙。
愿穷探兮远览,究非是之所从。
因高言而大唱,一洗世之昏聋。
扫地待花落,惜花轻眷尘。
游人空眷恋,踏去却寻春。