德望澄江作女宗,同堂四代福无穷。儿孙名誉驰商学,克俭克勤家道隆。
博士成名羡子贤,欧西游学计多年。显亲中外诚非易,天水堂前孝格天。
年逾七秩返长空,灵墓前年葬邑东。回溯太君多懿德,愧无椽笔辟幽衷。
钱财日日付东风,弄到民贫国亦穷。矮鬼连朝烧更杀,频挥老泪哭英雄。
半生回湘备艰辛,閒说年华数十春。有运未来甘自屈,抱才不遇岂求伸。
悲怀难遣虑中馈,壮志期成渡远津。从此龙门堪在望,究心经史企陶甄。
未得书中味,晨昏苦读书。欣然生雅趣,更觉胜閒居。
不独挑灯后,端如食蔗初。勤当求万卷,暇岂等三馀。
积学原无尽,伊人恰似舒。功夫深养到,佳境乐何如。
校中训毕赴官中,课后又能勤办公。学礼学诗坚德性,多才多艺不居功。
数代书香德望隆,锦心绣口有家风。诗人自古称诗窖,恨我耋年窖不通。
烽火刀兵夜夜然,中华安靖望何年。全家寄旅符祥巷,一枕战风那得眠。
儿郎冒险入城中,被敌压迫作苦工。经过家门不忍睹,户窗打尽物皆空。