彼美矜寒夜,菲菲皎月痕。篴中吹有色,关外寄何言。
抗手期瑶草,高情命绿尊。方知倾盖地,已见白头恩。
故园龙眼实初垂,三径荒芜鸟雀欺。借问交亲情几许,风前消息荔奴知。
风尘一拂慰心肝,君别春卿已岁寒。过岭叶飞声总脆,负霜鸿下迹微乾。
京妆说与持家妇,野服归逢到邑官。那肯揣摩聊曲就,高弦应得任君弹。
水程天易晚,客思此逡巡。斜日铺江面,遥帆卸树身。
休灯窥岸烧,息语会船邻。此去犹悬绝,离忧近楚人。
云中龙,变化隐隐见其鳞。支公与林师,髣髴云一人。
方袍白足采兰蕙,僧伽未必非灵均。屈上人,天下士。
杂佩芳菲吾与尔,远游高举今在此。只今吾见化鹤归来之苏耽,谁解昨日出关犹龙之老子。
甲观鸿都安在哉,壁经犹怯祖龙灰。椎轮有事驱铜辇,宝轴何人擅玉台。
明月珠分隋掌玩,结风衣称楚腰裁。六朝芳草皆销歇,空隐西园游上才。
桑梓依依历草茅,故园应为长蟏蛸。望穷北渚湘兰种,拣尽南枝越鸟巢。
淮海岂同公路浦,辋川新有孟城坳。柴门几处秋萧瑟,后夜行吟月下敲。
山色淡无尽,片云飞向西。身将落日上,背指秋旻低。
我独未得往,三峰空有倪。因君寄清梦,寥绝问高栖。
中洲未归客,伫立赤花洲。日动绿槐影,闻君骄紫骝。
绛纱傅郑子,黄石待张侯。肯以青云器,随余汗漫游。
自徙江村遍,谁令春色深。泊如过屡空,铿尔奏长吟。
花落穿书蠹,风惊下案禽。袖中三岁字,空见故交心。