有竹无人孤负竹,有人无竹令人俗。二者如何可得兼,惟有君家清意足。
君家竹围青玉城,君家有人冰雪清。幅巾相对弄明月,是人是竹俱忘形。
东邻种桑富纨绮,西邻种花蜂蝶聚。岂无红袖引壶觞,那得诗人叩门户。
诗人爱竹如爱宾,娟娟秀色诗争新。君当开径扫白云,相逢不是尘埃人。
刳肠难脱豫且网,留骨堪为子夏冠。鼠须过晋今无用,兔颖封秦亦不如。
当时照炫水中影,今日扫空堂上尘。小槽酒滴清光透,老瓦盆空饮兴多。
顾家曾识将军号,华岳堪供处士眠。
五杂俎,双玉瓶。舟已具,潮已平。五杂俎,双玉箸,水自流。
天涯一点红,离思千万重。
少年不识愁何物,南陌东郊恣游佚。衰老情怀懒出门,坐对青山遂终日。
向时意气宁愁老,今日方知少年好。北邙多见白杨风,三山岂有长生草。
君不见西山日,又不见西风树。晚霞作态不多时,病叶衰红将委地。
回头为语少年人,有酒莫负花间春。
行路难,游说难。前车既已覆,后车心亦寒。宣尼欲历聘,竟厄陈蔡间。
仪秦骋雄辨,黑貂几摧残。王阳不能驱九折,郦生祸起三寸舌。
千古无人吊章亥,一贤岂尽贤鬷蔑。行路难,游说难。
我将焚车深反关,不复更思山上山。口中舌在毋翻澜,从渠相见嘲冥顽。
北风吹沙尘,四野寒日昏。忍闻落梅曲,欲断征人魂。
三箭无日发,万灶空云屯。我欲砍虏营,未闻主将言。
我本农家子,生来事犁锄。手不习骑射,何曾识兵书。
一旦应官徭,徒侣同驰驱。茫茫塞路长,去去当何如。
上山采蘼芜,采采不盈掬。下山逢故夫,褰衣拦道哭。
昔君弃妾时,二雏方去乳。骨骼今已成,终能继门户。
饮水当思源,惜树须连枝。新人虽云乐,当念旧人为。
上山采蘼芜,歌思一何苦!我欲歌向人,今人不如古。
春风吹愁花上来,美人花下银筝哀。去年花开共春燕,今日花开春梦远。
黄鹂紫燕感时鸣,亦既见止宁无情。只愁青春不长好,名花易落人易老。
一双胡蝶不知愁,东园花落西园游。
黄金可致长生药,祖龙已跨蓬莱鹤。飞廉传得不死方,茂陵已作白云乡。
古来王乔赤松子,不识于今在何许?人生有死理固然,虽古圣人不免焉。
神仙之说既无据,绿鬓朱颜安足恃。花前有酒且高歌,百年欢乐能几何!