展开阅读全文
蔡州城中众心死,妖星夜落照壕水。汉家飞将下天来,
马箠一挥门洞开。贼徒崩腾望旗拜,有若群蛰惊春雷。
狂童面缚登槛车,太白夭矫垂捷书。相公从容来镇抚,
常侍郊迎负文弩。四人归业闾里间,小儿跳浪健儿舞。
汝南晨鸡喔喔鸣,城头鼓角音和平。路傍老人忆旧事,
相与感激皆涕零。老人收泣前致辞,官军入城人不知。
忽惊元和十二载,重见天宝承平时。
九衢车马浑浑流,使臣来献淮西囚。四夷闻风失匕箸,
天子受贺登高楼。妖童擢发不足数,血污城西一抔土。
南峰无火楚泽间,夜行不锁穆陵关。策勋礼毕天下泰,
猛士按剑看恒山。
秩秩泽宫,有的维鹄。祁祁庶士,于以干禄。
彼鹄斯微,若止若翔。千里之差,起于毫芒。
我矢既直,我弓既良,依于高墉,因我不臧。
高墉伊何,维器与时。视之以心,谁谓鹄微。
芦苇晚风起,秋江鳞甲生。残霞忽变色,游雁有馀声。
戍鼓音响绝,渔家灯火明。无人能咏史,独自月中行。
更将何面上春台,百事无成老又催。
唯有落花无俗态,不嫌憔悴满头来。
展开阅读全文
玉钗重合两无缘,鱼在深潭鹤在天。得意紫鸾休舞镜,
能言青鸟罢衔笺。金盆已覆难收水,玉轸长抛不续弦。
若向蘼芜山下过,遥将红泪洒穷泉。
鸾飞远树栖何处,凤得新巢想称心。红壁尚留香漠漠,
碧云初断信沉沉。情知点污投泥玉,犹自经营买笑金。
从此山头似人石,丈夫形状泪痕深。
但曾行处遍寻看,虽是生离死一般。买笑树边花已老,
画眉窗下月犹残。云藏巫峡音容断,路隔星桥过往难。
莫怪诗成无泪滴,尽倾东海也须干。
三山不见海沉沉,岂有仙踪更可寻。青鸟去时云路断,
姮娥归处月宫深。纱窗遥想春相忆,书幌谁怜夜独吟。
料得夜来天上镜,只应偏照两人心。
韦公八十馀,位至六尚书。五福唯无富,一生谁得如。
桂枝攀最久,兰省出仍初。海内时流尽,何人动素车。
朝辞官军驿,前望顺阳路。野水啮荒坟,秋虫镂宫树。
曾闻天宝末,胡马西南骛。城守鲁将军,拔城从此去。
玉儿已逐金镮葬,翠羽先随秋草萎。
唯见芙蓉含晓露,数行红泪滴清池。
天下能歌御史娘,花前叶底奉君王。
九重深处无人见,分付新声与顺郎。
湘中才子是刘郎,望在长沙住桂阳。
昨日鸿都新上第,五陵年少让清光。