南巢登望县城孤,半是青山半是湖。
知尔素多山水兴,此回归去更来无。
深山穷谷没人来,邂逅相逢眼渐开。
云鹤洞宫君未到,夕阳帆影几时回。
莫以胡儿可羞耻,恩情亦各言其子。手中十指有长短,
截之痛惜皆相似。还乡岂不见亲族,念此飘零隔生死。
南风万里吹我心,心亦随风度辽水。
行尽胡天千万里,唯见黄沙白云起。马饥跑雪衔草根,
人渴敲冰饮流水。燕山仿佛辨烽戍,鼙鼓如闻汉家垒。
努力前程是帝乡,生前免向胡中死。
花落茅檐转寂寥,魂随暮雨此中销。
迩来庭柳无人折,长得垂枝一万条。
虚室无人乳燕飞,苍苔满地履痕稀。
庭前唯有蔷薇在,花似残妆叶似衣。
何处营求出世间,心中无事即身闲。
门外水流风叶落,唯将定性对前山。
挂却衣冠披薜荔,世人应是笑狂愚。
年来渐觉髭须黑,欲寄松花君用无。
志在乘轩鸣玉珂,心期未快隐青萝。
广陵行路风尘合,城郭新秋砧杵多。
鞞鼓喧喧对古城,独寻归鸟马蹄轻。
回来看觅莺飞处,即是将军细柳营。