行来思住觉城东,粥饭随缘早晚钟。安得心田荒万有,便惊眼界失千重。
笑谈喜接真摩诘,衰病休嗟老曼容。馊饮残羹应不惜,聊分水墨为成龙。
重阳曾记客京埃,江国相逢又七回。感旧只如春梦断,登高未许壮心摧。
方嗟陈迹何时见,底事新诗到眼来。便好扶携披节物,犹胜落木对空罍。
纤絺不挂汗如倾,一霎风来梦乍惊。自是人心有凉思,强将庭叶作秋声。
寻春何惜驻征鞍,只怕春归不怕寒。故国山川无限思,我来仍得雨中看。
得皮得髓漫多门,实际圆融理自存。谕意当时才一笑,还卿千日见三孙。
维持佛法元无事,建立家山尽有文。占断乾坤今鼎足,会多哮吼慰传闻。
鸡笼山下是和州,隔岸闻呼见点头。不见东归夜郎客,锦袍谁共醉扁舟。
征西墓上木成围,伯氏传孤出更奇。皂盖朱轮谁不拥,青天白日晚方知。
功名不挂非由种,赙赗终辞信有儿。空指丹青访陈迹,倦怀尤恨得君迟。
铁作骄幢不易摧,望林谁免渴趋梅。院门报钥人初断,天气才阴日又开。
倦路已先衰鬓雪,思家难遣寸心灰。冲风正起还飞下,何物元非阿滥堆。
停骖假馆雪初晴,学古堂中气象新。多谢故人无弃我,一炉软火煖如春。
佳禽百啭不惊风,午日濛濛睡眼中。几片犹飞残腊白,数枝初见出墙红。
低回节物怜迁客,漂泊生涯难老翁。多谢春光相击拂,一樽倾倒许谁同。