展开阅读全文
松柏何天矫,南山何崚嶒。
松柏有常性,南山不骞崩。
南山人所仰,松柏人所承。
寻常部娄间,琐琐唯薪蒸。
彼无高志徒,眡此宜自懲。
坚守岁寒操,亦当慎修凭。
日暮投村馆,凄然逆旅情。
地荒频有盗,城远不闻更。
度岁无多日,思乡是几程。
听鸡还束被,霜月伴晨征。
陵谷今迁变,衣冠半不存。
闾阎小儿女,尽解北人言。
展开阅读全文
苦菜吾所嗜,意与食蘖同。
古者以益名,颇足昭其衷。
秋花更清妍,绰约冰雪容。
恍疑姑射仙,或如采芝翁。
菊以彭泽显,莲以濂溪崇。
此独无知音,没身萧艾中。
人生天壤间,用舍为穷通。
草木岂不然,一皆系其逢。
七十五声更漏,一千余里乡心。
梦里分明归去,觉来无处追寻。
岸柳飞花老却春,负前何事巧随人。
都缘漂荡先归处,全似天涯倦客身。
弃置何足忧,贫贱元非病。
山边水边行,颇适幽人情。
柴门绝轮鞅,苍苔满修径。
忽听渔者歌,还动江湖兴。
客馆何寥寥,明月竟窗户。
青天悬列星,零露沾宿莽。
怀起不遑寐,起坐听漏鼓。
听罢复重听,听彻三四五。
信敬谦勤德更纯,江湖风谊最相亲。
曾知九要三玄髓,岂混重泉一窖尘。
引日伤心亡我友,异时再面是他人。
山中弟子怀师德,各翦生绡暗写真。
屏居泉石间,所乐在閒纵。
山田与山果,皆吾手自种。
禾穗已垂颖,栗包初拆缝。
一鲍既可期,肯复作诗用。