万浪东不回,昭王南征早。龙舟没何处,独树江上老。
吾欲问水滨,宫殿已生草。
常闻贫贱夫,头白终相待。自从嫁黔娄,终岁长不在。
君梦有双影,妾梦空四邻。常思劲北风,吹折双车轮。
池塘静于寺,俗事不到眼。下马如在山,令人忽疏散。
明公有高思,到此遂长返。乘兴挈一壶,折荷以为盏。
入竹藤似蛇,侵墙水成藓。幽鸟不识人,时来拂冠冕。
沿流路若穷,及行路犹远。洞中已云夕,洞口天未晚。
自怜不羁者,写物心常简。翻愁此兴多,引得嵇康懒。
心如山上虎,身若仓中鼠。惆怅倚市门,无人与之语。
夜宴李将军,欲望心相许。何曾听我言,贪谑邯郸女。
独上黄金台,凄凉泪如雨。
长河冻如石,征人夜中戍。但恐筋力尽,敢惮将军遇。
古来死未歇,白骨碍官路。岂无一有功,可以高其墓。
亲戚牵衣泣,悲号自相顾。死者虽无言,那堪生者悟。
不如无手足,得见齿发暮。乃知七尺躯,却是速死具。
展开阅读全文
我祖居邺地,邺人识文星。此地星已落,兼无古时城。
古风既无根,千载难重生。空留建安书,传说七子名。
贱子生桂州,桂州山水清。自觉心貌古,兼合古人情。
因为二雅诗,出语有性灵。持来向长安,时得长者惊。
芝草不为瑞,还共木叶零。恨如辙中土,终岁填不平。
吾宗戴豸冠,忽然入西京。怜其羽翼单,抚若亲弟兄。
松根已坚牢,松叶岂不荣。言罢眼无泪,心中如酒酲。
悄悄月出树,东南若微霜。愁人不成寐,五月夜亦长。
佳期杳天末,骨肉不在旁。年华且有恨,厥体难久康。
人言力耕者,岁旱亦有粮。吾道固如此,安得苦伥伥。
曾于清海独闻蝉,又向空庭夜听泉。
不似斋堂人静处,秋声长在七条弦。