正是高秋霜月皎,无端离雁送声哀。君如白鹤云中去,我未黄花江上来。
书札徒增缟纻集,郫筒遽冷草堂杯。扁舟散发知何处,怅以江头李白才。
追逐云龙亦快哉,兵戈天地洗深哀。开襟世泽通家好,和韵江城旧雨来。
落叶忽惊词客座,离亭难进故人杯。高情风雅应教续,踯躅吟诗蹇劣才。
负疴觞客真名士,不遣呻吟入好诗。浊浪自愁高枕听,疮痍何用折肱医。
吾徒醉饱忘千劫,君子康强乐四时。一笑此间乾净士,禁严那许俗人窥。
秧田水渴怨常晴,毒海滔天万恶声。咄咄相煎亦太急,苍苍何事苦无情。
腐儒文字空悲咤,故国山河任毁成。江上诗翁酬唱好,可容稳坐大江平。
可堪作孽是苍天,吴楚萧条劫火然。亲旧相逢头尽白,波涛且喜命能全。
飘风烈烈三千界,名世遥遥五百年。痛饮狂谈得今昔,明朝唳鹤又惊传。
金玉斯文刍狗轻,可伤地坼与天倾。正当泥醉高人处,敢诩鸥閒避世名。
风雨潇潇孤枕卧,情怀浩浩大江横。如何小极供诗料,出书行将似客卿。
秋花宁复似春红,赫赫儿曹任笑翁。高阁六经终是腐,芳兰九畹孰成丛。
漫愁煮石无新味,终喜传家有素风。铁骨冰心判一醉,犯寒正好气如虹。
新诗诵罢喜难支,冰雪雷霆交会时。一室埙篪能叠奏,九州龙虎漫相持。
兵戈满眼情空激,文字名山事可期。与尔高吟增老健,春风烂漫倒深卮。
万顷荷花千顷莼,天光如镜水如银。扁舟浩荡吾长往,江上狼烽正逼人。
摇落清秋万古怀,西风肃肃浪花排。平湖道路真清浅,尚有鱼龙水底埋。