为发山阴兴,须烹扫雪茶。玄谈消世虑,淑气动春华。
玉漏香沈烬,青灯夜吐花。孤吟成底事,句稳足生涯。
贫贱出门难,那知花事阑。已愁连日雨,更怯暮春寒。
野寺虽牢落,夭桃尚未残。偶然乘兴过,随喜一回看。
久旱苦无水,维舟八里湾。风生沙扑面,霞起日沈山。
深夜闻愁语,侵晨候启关。从来知世路,羡杀白鸥閒。
辞家是三月,杨柳正依依。忽尔岁云暮,燕山朔雪飞。
已惊物候改,况复故人归。独坐不成寐,时时歌式微。
人日雪初晴,朝暾映雪明。巳占吾道泰,更喜物华清。
霁景融金殿,阳和布玉京。共知调燮在,四海荷升平。
京华春色好,最是雪晴时。树冻初含润,沟冰欲动澌。
风生尘冉冉,日下景迟迟。携手南郊去,仙家剩酒卮。
旅泊频惊梦,孤村独系舟。雨馀新涨满,日落晚风柔。
为客经年过,归程计日酬。一杯聊自遣,沙上有眠鸥。
清宴开池上,轻风吹树枝。巳怜秋气好,正是月明时。
玉露沾衣重,金尊送酒迟。平生好客兴,为我更忘疲。
本拟中秋夜,家庭待月圆。蹉跎霪雨里,犹自滞愁边。
海气随潮上,江声入枕悬。梦回天未曙,起坐不成眠。
佳辰爱人日,况复立春时。节喜三阳至,羹传七菜宜。
未吟高适句,且赋道衡诗。莫谓家乡近,终成两地思。