忆昔当年借榻时,萧条风雨系深思。吴门别后心常念,燕市相逢喜可知。
王事有程多远役,旬宣无地不宜诗。携樽未得时相遇,况又匆匆重别离。
帝里逢春春可怜,五云楼阁丽中天。御沟花落冰澌尽,琼岛云飞海日悬。
风度汉宫银刻箭,香生南陌翠花钿。无由暂醉金钱会,零落东风又一年。
十亩芳园倚禁城,初秋选胜集群英。柳条未坠霜前叶,池水新添雨后萍。
濠濮会心真不远,风尘飞梦此时清。振衣更有高台望,无限江南万里情。
出门闻说是新春,寄得书来又未真。消息参差无可问,梦魂颠倒有时亲。
老年兄弟情偏重,薄命功名晚未伸。忽尔秋风又将至,时时翘首潞河津。
主家留客敞华筵,一朵红莲倚槛鲜。太液分来知不远,蕊宫开处自天然。
秋风入座生阴细,晓日窥帘拂露圆。醉后不闻香满坐,银筝翠管沸遥天。
僻县人稀早闭关,庭槐合抱挺苍颜。秋深已觉寒蝉尽,日落徐看倦鸟还。
久历岁华宜老大,不藏丘壑亦萧閒。有怀欲就东阳赋,文藻谁如康子山。
峨眉山外即长城,斥堠无惊秋气清。黄叶拥山飞殿角,青烟出树隐钟声。
偃松岌嶪双蛟舞,流水玲珑万玉鸣。莫道遐方多寂寞,五云咫尺是神京。
朝霞明灭起来迟,爽气氤氲独立时。红日未升湖水净,五云翻映碧琉璃。