展开阅读全文
且莫奏短歌,听余苦辛词:如今刀笔士,不及屠酤儿。
少年无事学诗赋,岂意文章复相误。东西南北少知音,
终年竟岁悲行路。仰面诉天天不闻,低头告地地不言。
天地生我尚如此,陌上他人何足论。谁谓西江深,
涉之固无忧;谁谓南山高,可以登之游。
险巇惟有世间路,一向令人堪白头。贵人立意不可测,
等闲桃李成荆棘。风尘之士深可亲,心如鸡犬能依人。
悲来却忆汉天子,不弃相如家旧贫。饮酒酒能散羁愁,
谁家有酒判一醉,万事从他江水流。
结茅同楚客,卜筑汉江边。日落数归鸟,夜深闻扣舷。
水痕侵岸柳,山翠借厨烟。调笑提筐妇,春来蚕几眠。
平生金石友,沦落向辰州。已是二年客,那堪终日愁。
尺书浑不寄,两鬓计应秋。今夜相思月,情人南海头。
阴云万里昼漫漫,愁坐关心事几般。
为报春风休下雪,柳条初放不禁寒。
君向长沙去,长沙仆旧谙。虽之桂岭北,终是阙庭南。
山霭生朝雨,江烟作夕岚。松醪能醉客,慎勿滞湘潭。
达士心无滞,他乡总是家。问经翻贝叶,论法指莲花。
欲契真空义,先开智慧芽。不知飞锡后,何外是恒沙。
送客身为客,思家怆别家。暂收双眼泪,遥想五陵花。
路远征车迥,山回剑阁斜。长安君到日,春色未应赊。
故人能爱客,秉烛会吾曹。家为朋徒罄,心缘翰墨劳。
夜寒销腊酒,霜冷重绨袍。醉卧西窗下,时闻雁响高。
悲风惨惨雨修修,岘北山低草木愁。
暗发前军连夜战,平明旌旆入襄州。
五营飞将拥霜戈,百里僵尸满浕河。
日暮归来看剑血,将军却恨杀人多。
龙绕旌竿兽满旗,翻营乍似雪中移。
中军一队三千骑,尽是并州游侠儿。