去年长至在长安,策杖曾簪獬豸冠。此岁长安逢至日,
下阶遥想雪霜寒。梦随行伍朝天去,身寄穷荒报国难。
北望南郊消息断,江头唯有泪阑干。
身欲逃名名自随,凤衔丹诏降茅茨。苦节难违天子命,
贞心唯有老松知。回看药灶封题密,强入蒲轮引步迟。
今日巢由旧冠带,圣朝风化胜尧时。
雨暗商山过客稀,路傍孤店闭柴扉。
卸鞍良久茅檐下,待得巴人樵采归。
一团青翠色,云是子陵家。山带新晴雨,溪留闰月花。
瓶开巾漉酒,地坼笋抽芽。彩缛承颜面,朝朝赋白华。
异乡三十口,亲老复家贫。无事乾坤内,虚为翰墨人。
岁华南去后,愁梦北来频。惆怅江边柳,依依又欲春。
先皇歌舞地,今日未游巡。幽咽龙池水,凄凉御榻尘。
随风秋树叶,对月老宫人。万事如桑海,悲来欲恸神。
辰州万里外,想得逐臣心。谪去刑名枉,人间痛惜深。
误将瑕指玉,遂使谩消金。计日西归在,休为泽畔吟。
玷玉甘长弃,朱门喜再游。过因谗后重,恩合死前酬。
养骥须怜瘦,栽松莫厌秋。今朝两行泪,一半血和流。
昔从李都尉,双鞬照马蹄。擒生黑山北,杀敌黄云西。
太白沉虏地,边草复萋萋。归来邯郸市,百尺青楼梯。
感激然诺重,平生胆力齐。芳筵暮歌发,艳粉轻鬟低。
半醉秋风起,铁骑门前嘶。远戍报烽火,孤城严鼓鼙。
挥鞭望尘去,少妇莫含啼。
展开阅读全文
彼鼠侵我厨,纵狸授粱肉。鼠虽为君却,狸食自须足。
冀雪大国耻,翻是大国辱。膻腥逼绮罗,砖瓦杂珠玉。
登楼非骋望,目笑是心哭。何意天乐中,至今奏胡曲。
官军收洛阳,家住洛阳里。夫婿与兄弟,目前见伤死。
吞声不许哭,还遣衣罗绮。上马随匈奴,数秋黄尘里。
生为名家女,死作塞垣鬼。乡国无还期,天津哭流水。
登楼望天衢,目极泪盈睫。强笑无笑容,须妆旧花靥。
昔年买奴仆,奴仆来碎叶。岂意未死间,自为匈奴妾。
一生忽至此,万事痛苦业。得出塞垣飞,不如彼蜂蝶。
妾家青河边,七叶承貂蝉。身为最小女,偏得浑家怜。
亲戚不相识,幽闺十五年。有时最远出,只到中门前。
前年狂胡来,惧死翻生全。今秋官军至,岂意遭戈鋋.
匈奴为先锋,长鼻黄发拳。弯弓猎生人,百步牛羊膻。
脱身落虎口,不及归黄泉。苦哉难重陈,暗哭苍苍天。
可汗奉亲诏,今月归燕山。忽如乱刀剑,搅妾心肠间。
出户望北荒,迢迢玉门关。生人为死别,有去无时还。
汉月割妾心,胡风凋妾颜。去去断绝魂,叫天天不闻。