清政过前哲,香名达至尊。明通汉家籍,重识府公恩。春景生云物,风潮敛雪痕。长吟策羸马,青楚入关门。
吏曹难茂宰,主意念疲人。更事文犀节,还过白马津。云间辞北阙,树里出西秦。为报陶明府,裁书莫厌贫。
江上澹澹芙蓉花,江口蛾眉独浣纱。可怜应是阳台女,坐对鸬鹚娇不语。掩面羞看北地人,回首忽作空山雨。苍梧秋色不堪论,千载依依帝子魂。君看峰上斑斑竹,尽是湘妃泣泪痕。
江心澹澹芙蓉花,江口蛾眉独浣纱。可怜应是阳台女,对坐鹭鸶娇不语。掩面羞看北地人,回身忽作空山语。苍梧秋色不堪论,千载依依帝子魂。君看峰上斑斑竹,尽是湘妃泣泪痕。
馆娃宫中春已归,阖闾城头莺已飞。复见花开人又老,横塘寂寂柳依依。忆昔吴王在宫阙,馆娃满眼看花发。舞袖朝欺陌上春,歌声夜怨江边月。古来人事亦犹今,莫厌清觞与绿琴。独向西山聊一笑,白云芳草自知心。
羡尔湘东去,烟花尚可亲。绿芳深映鸟,远岫递迎人。饥狖啼初日,残莺惜暮春。遥怜谢客兴,佳句又应新。
行春日已晓,桂楫逐寒烟。转曲遥峰出,看涛极浦连。入京当献赋,封事更闻天。日日趋黄阁,应忘云海边。
主人冯轼贵,送客泛舟稀。逼岸随芳草,回桡背落晖。映花双节驻,临水伯劳飞。醉与群公狎,春塘露冕归。
十年犹执宪,万里独归春。旧国逢芳草,青云见故人。潘郎今发白,陶令本家贫。相送临京口,停桡泪满巾。
塞鸿归欲尽,北客始辞春。零桂虽逢竹,湘川少见人。
江花铺浅水,山木暗残春。修刺辕门里,多怜尔为亲。