先生此幽隐,便可谢人群。潭底见秋石,树间飞霁云。
山居心已惯,俗事耳憎闻。念我要多疾,开炉药许分。
寺去幽居近,每来因采薇。伴僧行不困,临水语忘归。
磬动青林晚,人惊白鹭飞。堪嗟浮俗事,皆与道相违。
茅堂入谷远,林暗绝其邻。终日有流水,经年无到人。
溪云常欲雨,山洞别开春。自得仙家术,栽松独养真。
禅地无尘夜,焚香话所归。树摇幽鸟梦,萤入定僧衣。
破月斜天半,高河下露微。翻令嫌白日,动即与心违。
永夜无他虑,长吟毕二更。暗灯摇碧影,滞雨滴阶声。
道进愁还浅,年加睡自轻。如何得深术,相与舍浮名。
所思同海岱,所梦亦烟波。默坐看山久,闲行值寺过。
独吟黄叶乱,相去碧峰多。我有归心在,君行竟若何。
宁因不得志,寂寞本相宜。冥目冥心坐,花开花落时。
数畦蔬甲出,半梦鸟声移。只恐龙楼吏,归山又见违。
久别青云士,幽人分固然。愁心不易去,蹇步卒难前。
尽落经霜叶,频阴欲雪天。归山自有限,岂待白头年。
省学为诗日,宵吟每达晨。十年期是梦,一事未成身。
枉别山中客,殊非世上人。今来已如此,须得桂荣新。
得性见微公,何曾执著空。修心将佛并,吐论与儒通。
晓漱松杉下,宵禅雪月中。他生有缘会,君子亦应同。
陈琳轻一别,马上意超然。来日行烦暑,归时听早蝉。
阴云翳城郭,细雨紊山川。从事公刘地,元戎旧礼贤。