因居石室贫,五十二回春。拥褐冥心客,穷经暮齿人。
翠沉空水定,雨绝片云新。危细秋峰径,相随到顶频。
灵帅与谁善,得君宾幕中。从容应尽礼,赞画致元功。
连塞云长惨,才秋树半空。相如偏自惬,掌记复乘骢。
杖履疑师在,房关四壁蛩。贮瓶经腊水,响塔隔山钟。
乳鸽沿苔井,斋猿散雪峰。如何不相见,倚遍寺前松。
柳新春水湄,春岸草离离。祖席觞云尽,离人泪各垂。
业文传不朽,作尉岂多时。公退琴堂上,风吹斑竹枝。
霜薄东南地,江枫落未齐。众山离楚上,孤棹宿吴西。
渚客留僧语,笼猿失子啼。到家冬即是,荷尽若耶溪。
东西南北郡,自说遍曾游。人世终多故,皇都不少留。
郢城帆过夜,汉水月方秋。此谒亲知去,闻猿岂解愁。
河池安所理,种柳与弹琴。自合清时化,仍资白首吟。
程馀行片月,公退入遥林。想得询民瘼,方称单父心。
同城各多故,会面亦稀疏。及道须相别,临岐恨有馀。
梁园飞楚鸟,汴水走淮鱼。众说裁军檄,陈琳远不如。
玉泉归故刹,便老是僧期。乱木孤蝉后,寒山绝鸟时。
若寻流水去,转出白云迟。见说千峰路,溪深复顶危。
修篁夹绿池,幽絮此中飞。何必青山远,仍将白发归。
鸟啼亦有恨,鸥习总无机。树起秋风细,西林磬入微。