每忆家园乐,当年枉用心。
翻身期济物,明代已腰金。
守道知无取,防奸似不任。
休今得休去,谁肯羡为霖。
胡中不识春时节,门外春回花未发。
奴家闻道汉宫春,遥望南天拜新月。
拜新月,攒双眉,别部胡茄声亦悲,
低头自叹胡无知。
皇天诏龙司下土,谷苗乾干死天未雨。
如何不念苍生苦,村落{左廉右支}{左廉右支}椎旱鼓。
人生三万六千日,二万日中愁苦身。
惟有无心消遣得,有心到了是痴人。
嵩阳三十六峰寒,向为明时隐遁难。
却顾事繁思不及,如何与作画图看。
野人官职与心违,何况经年未得归。
一夕秋风无限思,偶来凭槛到斜晖。
曲湖连曲接平芜,前事因循好叹吁。
不见有源堪畎凿,便来此地费工夫。
蛙能聚响难停息,莲本含香旧已无。
夹岸近教多种柳,少延春色向城隅。
莫嗟黑鬓从头白,终见黄河到底清。
天昏昏,月娟娟,
惊栖之乌伊哑而翩翾。岂非海寒天风恶,
扶桑半折枝巢落。又非鵰鹗之不仁,
邓林何苦难容身。吁嚱哉,
雏雏弄翼出蓬蒿,欲就鸾凰高垒巢。
安巢待何时,平林容低枝。
低枝苦贱良可越,却厌争飞笑鹈鴂。
星稀夜寒啼转多,恐作枝间断肠血。
人生功名难与期,听之永夜生忧思。
援琴欲理惊栖曲,调苦声悲不相续。
傍人往往羡清途,野逸情怀亦自扶。
官舍四边多种竹,潮沟一面近生芦。
病嫌见客低徊甚,才觉临官气味粗。
兴主浮名是身累,有时閒撚白髭须。