献岁无他往,连朝笑语亲。名难齐李郭,村舍号朱陈。
暄曝莱衣暖,樽开杜酒新。平生最相契,公外更何人。
昔曾好吟咏,意欲追前贤。譬诸春林鸟,逢时响自喧。
一自好经训,吟事几弃捐。登高虽有情,久涸如枯泉。
况经离乱后,行止久知天。皂帽想幼安,瓜庐慕焦先。
济世苟无权,素履当自全。身隐焉用文,废书且高眠。
秋风飒飒吹古道,寒鸟啾啾啄香稻。遁园老畦无所用,姑卧空山作小草。
能薄新将笔砚梦,耻与时文斗机巧。菜根之味甘如饴,治畦之劳亦觉好。
何必要津去垂纶,日夕风波愁杀人。
苍天既生我,形骸非久留。鼎鼎百年中,于世何所求。
嗤彼灵运辈,恃才遭愆尤。猗欤古君子,谦谦良优游。
多言用自烁,简默重前修。陆海多波澜,一苇纵虚舟。
病马思旧槽,穷鸟恋枯枝。岂敢怨寒苦,实命不逢时。
伊余生不辰,遭世乱日滋。崎岖浊世中,乌道乃转夷。
人情如秋风,枯叶落转吹。艰难历数月,囊空无晨炊。
入门一粪除,欣戚两有之。吾复何容心,苍苍命不移。
沈沈青溪水,粼粼见素石。素石终不移,清溪水常白。
上帝闵清溪,寂寂螺鬘墅。特命婉娈人,来作清溪主。
清溪映明月,子规欲啼血。灵风吹蘋藻,终古扬芳烈。
千载何人及史公,喑呜叱咤气如虹。恰怜奇笔无多妙,只写穷通变幻工。
言情每爱少陵工,神往当年陷贼中。敢谓雄词堪窃比,穷途落魄奈从同。
身世两不知,闭户空山下。夜深阶苔上,明月清光泻。
履儿年十三,方读左公书。左公非异人,衰周一大儒。
其书主一敬,不敬辄叹吁。祸福有两途,敬则福有馀。
不敬即招祸,此言良不诬。被发一祭野,百年为戎居。
宋灾一罪己,勃兴已庶乎。敬为礼之干,惟敬乃良图。
坐立汝皆敬,道已在汝躯。汝能听吾言,福自人不如。
古人不可作,斯人皆吾与。苟非吴越殊,腑肺思相语。
俗子患无食,不患为硕鼠。仪凤人所仰,竹实天所予。
硕鼠人所贱,苟得天所怒。不遇怅然归,有怀聊一吐。